Julia Keil, z domu Ringel (1902-1942) to polska rzeźbiarka i metaloplastyczka. Urodziła się w Stryju w rodzinie żydowskiej. Do gimnazjum chodziła we Lwowie i Wiedniu. W 1922 roku wyszła za mąż za Ignacego Keila. W 1924 roku rodzina zamieszkała w Warszawie. Rok później Keilowa rozpoczęła studia w Państwowej Szkole Sztuk Pięknych na wydziale rzeźby. Od 1932 roku nawiązała współpracę z warszawską firmą platerniczą Fraget, a następnie z fabrykami Norblina i Braci Henneberg. Jej projekty w stylu art déco szybko zyskały uznanie krytyków i klientów. W 1933 roku założyła pracownię metaloplastyczną. W latach 1932-1939 uczestniczyła w życiu artystycznym stolicy, systematycznie prezentowała rzeźby i przedmioty użytkowe na wystawach zbiorowych. W 1937 roku na międzynarodowej wystawie w Paryżu zdobyła złoty medal za projekty platerów dla Frageta. W 1938 roku miała indywidualną wystawę platerów. Keilowa w kołach przyjaciół i artystów zasłynęła swą energią i siłą, była człowiekiem pełnym inicjatywy i pomysłów. W 1939 roku uciekła do Lwowa, gdzie prowadziła pracownię ceramiki. Do Warszawy wróciła w 1941 roku, ukrywała się poza gettem. W 1942 roku (według przekazów rodzinnych: w 1943) została zamordowana przez gestapo.

Więcej o wystawie: https://muzeumwarszawy.pl/wystawa/julia-keilowa-projektantka/