در ۲۵ شهریور، مهسا امینی، دختر ۲۲ ساله سقزی، کشته شد. با انتشار خبر قتل حکومتی ژینا، تجمع‌های اعتراضی از جلوی بیمارستان کسری تهران شروع و به‌سرعت به تمام کشور کشیده شد و خیزش سراسری مردم علیه جمهوری اسلامی حالا نه‌ تنها به تمام شهرهای بزرگ و کوچک ایران رسیده که محلات مختلف شهرها را هم درگیر اعتراض و مبارزه کرده است.
همزمان با گسترش مبارزه خیابانی فعال، نوع دیگری از مبارزه موثر و کارآمد نیز شکل گرفته است: اعتصاب.
شورای همکاری احزاب کردستان در اعتراض به قتل مهسا امینی، از مردم و کسبه استان کردستان خواست که روز دوشنبه ۲۸ شهریور دست به اعتصاب بزنند، فراخوانی که از آن استقبال و بیش از ۲۰ شهر کردستان تعطیل شد تا نشان دهد که قدرت‌نمایی مردم هم در خیابان‌های شلوغ است و هم در بازارهای سوت‌وکور.
از روز اول شکل‌گیری حرکت مردم علیه جمهوری اسلامی، درخواست اعتصابات سراسری نیز مطرح شد. چه از لحاظ ذهن جمعی مردم ایران و چه از لحاظ واقعیت سیاسی، انقلاب ۵۷ از جایی قطعی شد که روند اعتصابات شدت گرفت و از روزنامه‌ها و رادیو و تلویزیون ملی تا صنایع کلیدی مانند نفت و گاز را فرا گرفت.
اقتصاد و بازار، اگر نه اصلی‌ترین، دست‌کم یکی از مهم‌ترین تکیه‌گاه‌های هر حکومتی است که اگر مختل شود، شریان‌ اصلی حیات حکومت قطع می‌شود. اقتصاد هرقدر هم دستکاری‌شده و در اختیار دولت باشد، باز هم در بزنگاه‌ها از منطق سود و زیان پیروی می‌کند؛ اعتصابات برای سرمایه‌داران و کسب‌وکارها، بیش از آنکه تصمیمی سیاسی یا اخلاقی باشد، واکنشی به آینده بازار است.
بازاریان سنتی ایران از ۱۵ خرداد ۱۳۴۲، سرمایه‌گذاری روی روح‌الله خمینی را آغاز کردند و ۲۵ سال بعد، به نتیجه مطلوب خود رسیدند: یک مملکت را به چنگ گرفتند.
توسل بازاریان به بنیادگرایی شیعی، در واکنش به اصلاحات ارضی و برنامه‌های محمدرضا شاه پهلوی برای صنعتی و روزآمد کردن اقتصاد ایران بود.