Wizja sztuki Alfonsa Muchy była projektem skrajnie zuchwałym, podobnie jak cały nurt secesji. Kilka wieków walki o najlepsze oddanie trójwymiarowości w obrazie, mozolnego doskonalenia technik budowania perspektywy, utrzymania symetrii kompozycji zostało przez Muchę odrzucone. Artysta tworzy przepiękne grafiki nie dbając o efekt trójwymiarowości, cieszy oko samym okładem linii i barw płaskiej kompozycji. W efekcie jego grafiki przedstawiające kobiety dają trudny do sprecyzowania nastrój. Z jednej strony stylizowane kobiece sylwetki, z głowami otoczonymi bujną fryzurą na tle dekoracyjnego tła, tchną jakąś nienaturalną teatralną pozą, z drugiej zaś strony patrząc na grafiki Muchy przenika mnie jakaś nostalgia za czasem, który bezpowrotnie minął, za czasem, gdzie nawet reklama potrafiła nawiązać tak intymną więź ze sztuką, cieszyła estetycznie, przemawiała samym obrazem.