طی روزهای گذشته، میزان آلودگی هوا در بسیاری از کلان شهرهای ایران بحرانی شد. پنجشنبه ۱۱دی آلودگی هوا در ۱۱شهر ایران شامل تهران، اصفهان، اهواز، زنجان، کرج، مشهد، تبریز، ارومیه، اراک، قزوین و قم بحرانی و در وضعیت قرمز قرار گرفت و شاخص آلودگی هوا در برخی مناطق تهران از مرز ۲۰۰ هم گذشت.

کارشناس سازمان هواشناسی صبح روز پنجشنبه ۱۱دی در تلویزیون رژیم آلودگی هوای تهران را بی‌سابقه و عجیب و حتی مرگبارتر از کرونا توصیف کرد. شاهسونی، رئیس گروه سلامت هوا در وزارت بهداشت رژیم هم گفت: «کیفیت هوای برخی از مناطق کلان‌شهر تهران در وضعیت خطرناک قرار دارد» (۱۰دی۹۹).

بندپی، استاندار رژیم در تهران ۱۰دی گفت طرح تعطیلی دو روزهٔ تهران را به جهانگیری داده است تا دولت آن را تصویب کند؛ هر چند پس از گذشت دو روز بحرانی و «قرمز»، دولت روحانی اقدامی برای تعطیلی ضروری تهران نکرد.

شهر اصفهان و ۱۰شهرستان استان اصفهان پنجشنبه به‌خاطر شدت آلودگی هوا برای دومین روز پیاپی هوا تعطیل شد.



پیامدهای آلودگی هوا؛ بازی با جان مردم
در حاکمیت آخوندی، آلودگی هوا به یکی از آسیب‌زاترین معضلات برای محیط‌زیست تهران و کلان شهرهای ایران تبدیل شده است. بر اساس آمارهای حکومتی در دههٔ ۱۳۸۰، در روزهایی که آلودگی هوا از حد مجاز می‌گذشت، شمار بیماران تنفسی در تهران تا ۶۰درصد افزایش می‌یافت، تا جایی که انوشیروان بندپی (استاندار کنونی رژیم در تهران) زمانی که سخنگوی فراکسیون محیط‌زیست مجلس ارتجاع بود اعتراف کرد سالانه ۱۶هزار نفر از مردم تهران تنها به‌خاطر آلودگی هوا جان خود را از دست می‌دهند (بهمن۱۳۸۷). در سال۱۳۹۵ هم بر اساس آمارهای کوچک شدهٔ وزارت بهداشت رژیم، ۴هزار و ۸۱۰تن از مردم تهران به‌علت آلودگی هوا جان خود را از دست دادند.

آلودگی هوا نه تنها بر روی بیماران تنفسی و قلبی چنین تاثیر مرگباری گذاشته، بلکه تاثیرش بر عمر و زندگی تمامی مردم (حتی آنها که بیماری ندارند) هم آن‌چنان است که «موجب شده به‌طور متوسط ۵سال از طول عمر تهرانی‌ها کاسته شود» و «ما در تهرانی زندگی می‌کنیم که با آمار کشته‌های هفتگی به‌خاطر آلودگی هوا گویا هر هفته یک ایرباس غول پیکر در تهران سقوط می‌کند و ما (حاکمیت) عین خیالمان نیست!» (فراهانی-عضو کمیسیون برنامه و بودجهٔ شورای حکومتی تهران-آبان ۱۳۹۶).



این وضعیت در حالی است که از سال۱۳۷۴ صد تن از کارشناسان محیط‌زیست، جغرافیا و شهرسازی در جریان نشستی در پارک شهر تهران، بیانیه‌یی با عنوان «هوای تهران۷۴» منتشر کردند و برای اولین بار وضعیت آلودگی هوای تهران را «بحران ملی» معرفی کردند و نسبت به عدم اقدام در رابطه با آن هشدار دادند؛ اکنون بعد از ۲۵سال از آن هشدار، نه تنها تهران، بلکه بسیاری از کلان شهرهای ایران در وضعیت «بحرانی و قرمز» آلودگی هوا قرار گرفته‌اند. این در حالیست که به‌ویژه پس از گسترش کرونا و قرنطینه و فاصله‌های اجتماعی، میزان تردد خودروها در جهان بسیار کاهش یافته و خبرگزاریها به‌خاطر کم شدن کیفی آلاینده‌های هوا، از «تنفس زمین» صحبت می‌کنند. در ایران، علاوه بر کرونا، گران کردن بنزین از آبان۹۸ نیز بر کم شدن تردد خودروها تاثیر جدی گذاشته، اما برخلاف همهٔ جهان، شاهد آلود‌ه‌تر شدن هوای کلان‌شهرها، آن هم تا حد فاجعه هستیم.



علت فاجعه
در سال۱۳۹۵ ارگانهای رژیم علت آلودگی هوا را استفاده از سوخت مازوت (نفت کوره) اعلام کردند. مازوت بدترین نوع سوخت فسیلی است که به‌خاطر قیمت کم، کارخانه‌ها و کوره‌پزخانه‌ها در ایران زیر حاکمیت آخوندها از آن استفاده می‌کنند و دود بسیار آلودهٔ آن را راهی آسمان شهرها و در واقع داخل ریه و ششهای مردم می‌کنند.

پس از انتشار گزارش استفادهٔ کارخانه‌ها از سوخت مازوت، اعتراضات اجتماعی بالا گرفت و «هوای پاک» تبدیل به یک خواست فراگیر شد. رژیم آخوندی نگران شد و به‌صورت نمایشی قانونی وضع کرد که بر اساس آن استفاده از سوخت مازوت ممنوع شد و مقرر شد کارخانه‌ها به‌جای آن از گاز استفاده کنند؛ بدین منظور بودجه‌یی هم برای این موضوع اختصاص دادند.

اکنون روشن شده نه تنها رژیم هیچ اقدامی برای جلوگیری از استفادهٔ سوخت مازوت توسط کارخانه‌ها نکرده و بودجهٔ تصویب شده هم گم شده! و معلوم نیست کجاست، بلکه استفادهٔ کارخانه‌ها از سوخت مازوت رو به افزایش است. حتی رسانه‌های حکومتی گزارش دادند: هم‌اکنون «کارخانهٔ سیمان آبیک و نیروگاه رجایی نقش عمده‌یی در تولید آلودگی هوای استان تهران دارند. نیروگاه رجایی به‌دلیل استفاده از سوخت مازوت در آلودگی محیط‌زیست منطقه نقش به‌سزایی دارد» و «ترکیبات حاصل از احتراق سوخت فسیلی (مازوت) بسیار سمی، خطرناک و گاه سرطان‌آور است» (سایت حکومتی قطره-۵دی۹۹).



در این وضعیت مقامات حکومتی بدون اشاره به این‌که «بودجهٔ مربوطه چه شد و کجاست؟!»، با وقاحت مردم را مقصر اعلام کرده و علت استفادهٔ کارخانه‌ها از سوخت مازوت را مصرف زیاد گاز توسط مردم دانسته و می‌گویند: «اگر به میزان یک درجه از مصرف وسایل گرمایشی (توسط مردم) کم شود، نیازهای صنایع برای گاز که سبب قطع گاز آنها شده، جبران می‌شود» (بندپی-استاندار رژیم در تهران-۱۰دی۹۹).

آری، ربودن هوای پاک و آسمان آبی از مردم ایران هم، از پیامدهای دیگر ۴۱سال حاکمیت غارت و چپاولی است که به تنها چیزهایی که می‌اندیشد و برایش طراحی و هزینه می‌کند، دزدی، جنگ‌افروزی و سرکوب است. اما بی‌گمان روزی می‌رسد که در سایهٔ یک حاکمیت برخاسته از آراء مردم، آسمان شهرهای ایران هم صاف و آبی و هوای آن پاک می‌شود و زیبایی‌های سرشارش را تقدیم مردمان خواهد کرد.