امارات متحده عربی امروز کشوری ثروتمند، مدرن و توسعه‌یافته است که شهروندانش از رفاه اقتصادی و اجتماعی بالایی برخوردارند.
درآمد سرانه شهروندان اماراتی، بر اساس آمار صندوق بین‌المللی پول و بانک جهانی، بیش از ۷۰ هزار دلار در سال است و از این لحاظ، این کشور مقام هشتم جهان را دارد.
همه این‌ها در حالی است که ۵۰ سال پیش‌، امارات متحده عربی، مانند اکثر کشورهای همسایه‌اش، درگیر فقر و توسعه‌نیافتگی بود و بیشتر مردم با ماهیگیری و تجارت خُرد و محلی، روزگار می‌گذراندند. آن زمان، فقط در دبی و فجیره رفاه نسبی برقرار بود؛ اما اتفاقی افتاد که در نیم‌قرن توسعه، مانند معجزه‌ای خاک را برای امارت متحده عربی به طلا مبدل کرد.
گفته می‌شود پشتوانه توسعه و ثروت امروز امارات متحده عربی منابع نفتی است. اما حقیقت این است که منابع نفتی به‌تنهایی نمی‌توانند باعث چنین پیشرفت سریع و فوق‌العاده‌ای شوند. برای تایید این نظر، می‌توان به وضعیت کشورهای همسایه امارات متحده عربی، یعنی ایران و عراق، نگاه کرد.
ایران و عراق نیز با وجود برخورداری از منابع غنی نفت، گاز، نیروی انسانی جوان و فعال، و گستره جغرافیایی وسیع و متنوع، نه‌تنها در ۵۰ سال گذشته رشد اقتصادی نداشته‌اند، بلکه شاهد عقب‌ماندگی در عرصه‌های گوناگون و پسرفت اقتصادی و اجتماعی‌اند.
می‌توان مدعی شد راهبرد سیاسی و اقتصادی رهبران امارات متحده عربی برای آینده مردم و این سرزمین، دقیق و هوشمندانه بوده و‌ با شعارها و رویاهایشان برای رسیدن به توسعه با کمک تجارت و اقتصاد آزاد منطبق است.