در حالی که مذاکرات برای احیای برجام در وین جریان دارد و هنوز به‌نتیجهٔ ملموسی دست نیافته و به‌گفتهٔ برخی دست‌اندرکاران «نتیجهٔ این کنفرانس هنوز نامشخص است». اما در داخل رژیم بر سر آن غوغا و قشقرق غریبی برپاست؛ تا آنجا که وزارت‌خارجهٔ رژیم به‌عنوان متولی این مذاکرات، در شکوه و شکایت از باند رقیب که «هرآنچه در توان دارند را برای هدف قرار دادن (مذاکره کنندگان) وین، به‌میدان آورده‌اند» بیانیه‌یی صادر کرد. عنوان این بیانیه خود به‌خوبی گویاست: «آنها چنین متحد و ما این‌گونه پراکنده».



به‌راستی نیز در این رژیم که از روز اول نامنسجم و محل جنگ و دعوای باندهای متخاصم بوده و هیچ‌یک از باندها وقتی پای منافعشان به‌میان می‌آید، خدایی را بنده نیستند نیز چنین جدالی کم‌سابقه است.

در این جنگ تا آنجا که به‌رسانه‌ها راه یافته، طرفین یکدیگر را جاسوس و نفوذی اجنبی یا کاسب تحریم می‌نامند. در همین بیانیه وزارت‌خارجه، با اشاره به‌برخی از فیلمها و سریالهایی که باند غالب برای لجن‌مال کردن طرف مقابل ساخته، آمده است: جریانی که در هفته‌های گذشته و همزمان با گفتگوها در وین، هر شب نمایندگان (نظام) را هدف حمله‌های بی‌امان و ناجوانمردانه قرار داده، با «گاندو» تیم مذاکره‌کننده را جمعی نفوذی و ساده‌لوح می‌خواند، با «فروشنده» آنان را انشاءبنویس اندیشکده‌ای خارجی به‌تصویر می‌کشد و در «قرارداد ۱۹۱ ۹» آنان را با دولتمردان خائن قاجار مقایسه می‌کند».

این بیانیه در جای دیگری می‌افزاید: «شبکهٔ انگلیسی زبان صدا و سیما که باید صدای وحدت‌بخش نظام باشد، با اهداف کاملاً سیاسی داخلی مذاکره‌کنندگان را در برابر حریف تخریب کرده و به‌تلاشهای دیپلماتیک نظام ضربه می‌زند. اعتبار نظام را به‌بازی نگیرید».



«حتی یک ثانیه» چرا؟
پیش از انتشار این بیانیه،؛ آخوند روحانی نیز روز چهارشنبه اول اردیبهشت، طی سخنانی در جلسهٔ هیأت دولت، ضمن اشاره به‌پخش فیلمهایی که «روی دستشان باد کرده» و در حالی که به‌سختی قادر به‌کنترل خشم خود بود، گفت: «ما یک ثانیه هم وقت تلف نمی‌کنیم حرف این و آن را گوش نمی‌کنیم... از این چیزها آن‌قدر بگویید که خسته بشوید هیچ تاثیری به‌حال ما ندارد ما یک چارچوبی (خامنه‌ای) تعیین کرده ما در آن چارچوب حرکت می‌کنیم، یک ثانیه هم وقت تلف نمی‌کنیم».

از سخنان روحانی به‌خوبی پیداست که چرا در درون رژیم جنگی این‌چنین بی‌امان جریان دارد، برای روحانی که البته خامنه‌ای را هم پشت خود دارد، بحث ثانیه مطرح است و به‌عبارت دیگر، رژیم بر اثر تحریم‌ها و بحرانهای متعدد اقتصادی و اجتماعی که هم‌چون رودهای پرخروش تضادهای انباشته و انفجاری را به‌درون رژیم می‌ریزند، به‌ته خط رسیده است. این ته خط البته تنها به‌روحانی و باند او محدود نمی‌شود، دلواپسان هم احساس می‌کنند که اگر در اینجا کوتاه بیایند، قافیه را باخته‌اند.



این همه تعجیل رژیم به‌خصوص پس از ضربه سنگین نظامی و حیثیتی که رژیم در نطنز دریافت کرد، معنای خود را دارد و بیانگر نهایت درماندگی رژیم است. عبدالله گنجی مدیر مسئول روزنامه جوان (وابسته به‌سپاه پاسداران) در یادداشت توئیتری خود با اشاره به همین معنا می‌نویسد: «اگر بنده کاره‌ای در تصمیمات نظام بودم بعد از خرابکاری اخیر در نطنز، دستور لغو مذاکرات وین را صادر می‌کردم. چه معنا دارد هنگامی که متعهد می‌شویم به‌عقب برگردیم و تعطیل کنیم خرابکاری می‌کنند؟ نباید هم چوب را خورد و هم پیاز را».

عبارت «متعهد شدن به عقب‌نشینی» در اظهارات این مهرهٔ نظام قابل تأمل است و آثار متعدد آن را در همهٔ اظهارات این روزهای روحانی به‌وضوح می‌توان دید.



اما آن‌که در این نظام «کاره‌یی» است و «تصمیمات نظام» را می‌گیرد، پس از تأیید مذاکرات، درست مانند برجام اول، فعلاً ساکت است. چون می‌داند هر گونه اظهارنظر صریح در این مقطع، تعادل درونی به‌شدت شکنندهٔ رژیم را به‌هم می‌زند و می‌تواند وضعیت را از کنترل خارج کند. اما سؤال این است که خامنه‌ای در طوفان حوادث، تا کجا می‌تواند به‌این بازی دوگانه و به‌این بندبازی ادامه دهد.