Ilustracje Arona Wiesenfelda rozpięte są w nastrojowych przestrzeniach i aż pulsują melancholią i poczuciem głębokiej samotności. Młode, smukłe dziewczyny, są ukazane jakby na słabo oświetlonej scenie, gdzie ustawiono skąpe, cieniste krajobrazy, gdzie zbiega się dzikość i miasto, zaś pośrodku sceny pojawia się jakaś tajemnicza ścieżka lub portal. Patrząc na te obrazy nie wiemy, czy bohaterowie pójdą tą drogą, czy zrobią skok poza kompozycję, czy pozostaną, tak jak w intencji malarza, na progu swych decyzji, bo są niezdecydowani i pogrążeni w samotności, autorefleksji, wpatrując się w enigmatyczną pulsującą tajemnicą otchłań. Ponadto, jego prace są przesiąknięte głębokim romantyzmem i tajemnicą, a to dzisiaj rzadkość w sztuce. Jego obrazy zazwyczaj skupiają się na młodych kobietach i dziewczynach, często odizolowanych w wiejskich i naturalnych krajobrazach lub na opustoszałych ulicach miast, gdzie wyczuwa się instynktownie jakieś zagrożenie. W swoich onirycznych obrazach Aron Wiesenfeld przedstawia głównie młode kobiety w chwilach wyciszonej refleksji.