نیاز به شکل‌گیری رهبری منسجم برای قیام مردمی ایران موضوعی است که این روزها بیش از همیشه شنیده می‌شود.

بیش از ۷۰ روز اعتراض‌های مداوم خیابانی و آغاز موج اعتصاب‌ها سبب شده است که این جنبش مردمی برای همه فعالان سیاسی، نامی جز انقلاب نداشته باشد؛ انقلابی که به باور تحلیلگران، منسجم و هدفمند شدن تجمع‌های خیابانی‌اش نیازمند رهبری و سازماندهی فردی یا گروهی است.

از سوی دیگر، به نظر می‌رسد تجربه چهل و چند سال گذشته برخی نیروهای سیاسی را نگران کرده است که خروج خیزش از شکل مردمی به سرکوب آن منجر شود.

نبودِ امکان شکل‌گیری رهبری سیاسی انقلاب در داخل و تنوع جریان‌های سیاسی اپوزیسیون خارج از کشور نیز تا امروز، تجمع نیروها حول یک محور را کمی دور از ذهن نشان می‌دهد؛ هرچند برخی معتقدند این بار وضعیت تغییر کرده است و مهم‌ترین نشانه این تغییر را تجمع‌های بی‌سابقه ایرانیان در شهرهای سراسر جهان می‌دانند که موجب همبستگی نیروهای مخالف جمهوری اسلامی شده است.