آزادی نه یک تفنن، بلکه ضرورت اجتناب‌ناپذیر انقلاباتی از قبیل انقلاب ماست. بدیهی‌ست که آزادی مورد بحث ما داری محتوای دموکراتیک و جوهر مردمی‌ست. پس دموکراسی نه فقط بیانگر شکفتگی آزادی‌های فردی، بلکه به‌ویژه مبین مسئولیت دسته‌جمعی نیز می‌باشد. آزادی به معنی چیدن میوه‌های انقلاب، از جانب یک گروه یا قشر و طبقه‌ی خاص نیست و به هیچ‌وجه نبایستی به آنجا بی‌انجامد.
الف) آزادی کامل عقیده و بیان و منع هرگونه سانسور و تفتیش عقاید
ب) آزادی کامل مطبوعات، احزاب، اجتماعات، جمعیت‌های سیاسی و نیز اتحادیه‌ها و انجمن‌ها و شوراها و سندیکاهای مختلف به استثنای احزاب و دسته‌جات ضدانقلابی وفادار به شاه و خمینی. این آزادی، تا مرز قیام مسلحانه علیه نظام مشروع و قانونی کشور، هیچ محدودیت اصولی ندارد.
ببینید در رژیم های شاه و خمینی کلمات گنگ، مبهم یا دوپهلو و قابل تفسیر به کار می‌ره. مثلاً می‌گویند که آزادی بله - چون صراحتا نمی‌تونن بگن آزادی نه - توطئه خیر! خب، این کلمه کشداره. هر چیزی رو می‌شه به توطئه، تعبیر و تفسیر کرد.
اما ما از همون روز اول با صراحت، با کلمات روشن و غیرقابل تفسیر، مرزهامون رو ترسیم کردیم. اینجا برای اولین بار در تاریخ ایران حرف سر این است که آزادی، محدودیت اصولی نداره. تا کجا؟ تا مرز قیام مسلحانه، اسلحه‌کشیدن و خونریزی علیه نظام قانونی و مشروع کشور، اون نظامی که نمایندگان منتخب مردم در مؤسسان‌شون تصویت کردن و به اجرا گذاشته شد.
و این خیلی فرق داره با به کار بردن کلمات گنگ و مبهم یا کلی. چون هیچکس که نمی‌گه من با آزادی مخالفم! ولی ما تصریح کردیم که آزادی بدون محدودیت اصولی تا مرز قیام مسلحانه.
بنابراین آزادی میوه‌ای نیست که یک گروه خاصی فقط بتونن اون رو بچینن، نه! به‌استثنای دشمنانش، به‌استثنای آزادی‌کشان. والا تضمین نداره. فکر می‌کنم کاملاً روشن و عاری از ابهامه، نیست؟

گزیده‌ای از سخنان مسعود رجوی، رهبر مقاومت ایران