مردم که دیگه ناآگاه نیستند. هر چی هست و نیست رو باید در طبق اخلاص گذاشت جلوشون. خودشون قضاوت خواهند کرد.
این مجاهدین که همه میدونن جان بر کف، همه چیزشون رو در طبق اخلاص گذاشتند. جون که کمترینشه. زن، زندگی، شوهر، همسر، بچه، همه چیز. کل وجود و عواطفشون رو ازش گذشتند. برای چی؟ برای چی سالهای سال، جون میدن، خون میدن، شکنجه میشن، فحش میخورن، تهمت میشنون، بار برمیدارن، خار میخورن، خون جگر میخورن. به خاطر آزادی خلق و میهنشونه. قبل از هر چیز به خاطر سرنگونی دژخیمان و برقراری آزادی این خلقه. اگر نه خوب میذاشتن میرفتن.
خوب تواناییشون، عرضه‌شون که کم نبود. سطح دانش و سواد و اطلاعات و فرهنگ و تحصیلاتشون که کم نبود. همین رفسنجانی به من میگفت در مقر شورای ارتجاع رژیم، شورای انقلاب اون موقعش. میگفت:«شما وادار کردین که ما بریم رئیس جمهور و وزیر از فرنگ بیاریم. چون شما با ما نساختین. سابقه نداشتین، داشتین. سازمان نداشتین، داشتین. در زمان شاه نجنگیده بودین، جنگیده بودین. خوب حالا بیاین با ما همکاری کنین تا هر چی میخواین بهتون بدیم».
مگه همه این رئیس، روسای رژیم، سمپاتیزانهای ساده اون موقع مجاهدین در زمان شاه نبودن؟ مگه خودشون منکرن؟
من حتی به خود خمینی هم گفتم در اولین ملاقاتی که داشتم باهاش. نمیدونم تو مدرسه رفاه بود، کجا بود؟ که اگر خط، خط آزادی و استقلاله که مردم خواستند، مارو کمترین فرزندان و کمترین سربازانتون به حساب بیارید، والا خط خودمون رو میریم.
باید که بریم. آخه ما که نیومدیم یه انقلابی رو به جیب بزنیم و تاراج کنیم. اینا میوه چینن، اینا فرصت طلبن، اینا غصب کردن.
مجاهدین از سال 44 که توی این راه چه در زمان شاه چه در زمان شیخ، سهمشون مگر چیزی جز زندان و شکنجه و اعدام و تیرباران و افترا و تهمت، سهمشون چیزی غیر از اینها بوده؟
میباید که از دریای آتش و خون عبور میکردیم، تا ملتمون به حق بتونه در برابر خمینی، در برابر شاه و شیخ و در برابر هر گونه ایلغار دیگری نسبت به آزادی‌هاش در آینده هم دفاع بکنه.
و امروز ببینیم که کی در هم پاشیده و متزلزل و میرا و از بین رونده ست؟ وکی سفت و سخت و استوار در مواضع خودش ایستاده؟
نوبت ماست که، یعنی نوبت مردم ایران است که به ریش خمینی و بقایاش بخندن، خنده حق.

گزیده‌ای از سخنان مسعود رجوی، رهبر مقاومت ایران