افراد و جریانهای سیاسی رو که می‌شناختید از سال ۵۷ همه رو یکی یکی بنویسید بعد مرور کنید توی ذهن، اول چه می‌گفتند چه ادعایی داشتند، چی کردند و چی شدند؟ و ببینید که کی ایستاد. کی گفت مرگ بر ارتجاع و ایستاد؟ کی گفت مرگ خمینی و ایستاد؟ کی گفت همه‌چیزم فدای مردم ایران و ایستاد و کی نثار کرد؟ از روش می‌شه آینده رو هم خوند. شاخص و قاضی و کسی که باید قضاوت بکنه النهایه مردم ایرانند. همون وقتی که رسیدگی خواهند کرد که کی چی گفت چی کرد و چی شد. مثال: چقدر این رژیم در این سال‌ها مجاهدین رو متهم کرد به ستون‌پنجم‌عراق‌بودن؟ چقدر می‌گفت که عراق دشمن است، باید تا آخر باهاش رفت، باید داغونش کرد چطور و چطور… در سال ۶۱ مقاومت ایران، شورای ملی مقاومت بیانیه‌ی صلح خودش رو با عراق امضا کرد. پای این بیانیه من خودم امضا گذاشتم. با نایب نخست وزیر و وزیرخارجه‌ی وقت عراق. گفتیم به خمینی که آقا! این جنگ باید متوقف بشه، صلح در دسترسه. بس کن این شعارهای خائنانه و ضدملی رو. جواب‌های خمینی رو، تبلیغاتش رو، لجن پراکنی‌هاشون رو، دیدید. دست آخر چه شد؟ رفتند و رفتند و رفتند، سرشون به سنگ سیاه خورد بعد باب مراوده و روابط رو بالاجبار و به قول خودشون تحمیلی، با عراق بازگشودند. البته بعد از ۲–۳ میلیون کشته و زخمی و معلول و هزار میلیارد هم ضرر و زیان مادی از کیسه‌ی مردم ایران. در ابتدای جنگ همچنان که من روز اول در دیدار با رئیس جمهور عراق هم گفتم و تصریح کردم، تا وقتی قوای خارجی، قوای عراقی، تو خاک ما بودند ما مجاهدین هم می‌گفتیم می‌جنگیم و جنگیدیم. اگر چه از پشت آدمای خمینی بهمون می‌زدند، دستگیر می‌کردند، شلاق می‌زدند این دادستان‌های دادگاه‌های ضدشرعی و ضداسلامی تو همین شهرهای استان خوزستان؛ ولی وقتی که دلیلی بر ادامه‌ی جنگ نیست، وقتی طرف مقابل قواش رو برده و می‌گه برای صلح، برای صلح عادلانه آماده‌ام برای چی ادامه دادی؟ از کیسه‌ی کی؟ تو که دلت نمی‌سوزه برای بچه‌های مردم. حقیقت رو که نمی‌شه برای مدت طولانی پنهان کرد. و در زمان ما هم بسرعت پته‌ی همه‌ی این ادعاها زده می‌شه و ماهیتش فاش می‌شه و بیرون می‌ریزه و مردم قضاوت می‌کنند که فی‌المثل همین مجاهدین چی گفتن، چی کردن و چی شدن. اینطوره که این مردم هم سرمایه‌ای دارن از آن خودشون. یک سازمان پیشتاز دارن، اون رو شایسته‌ی امید و اعتمادشون شناختن. والا تا هست و هست که همین آخوندها خواهند بود یا همدست اینها چهارتا شارلاتان و میوه‌چین دیگه روی خون مردم روی درد و رنج مردم. و کیست که به فکر مردم باشه؟ کسی که نسوخته باشه، خودش درد نکشیده باشه، بهای آزادی رو نداده باشه که نمیفهمه. اومده، دزده که چیزی برای خودش ببره همین ولاغیر. اونبار، انقلاب ضدسلطنتی گسترده بود به گستردگی دریا ولی عمقش کم بود. اینبار، کمبود عمق و عنصر کیفی و کیفیت نداریم. بعد از عبور خونبار از هفت دریای رنج و تجربه و خون، دارای یک سازمان رهبری‌کننده که نقش محوری داره هستیم. ایران زیباترین وطن است و اگرچه آخوندها ویرانش کردند اما باز هم اون رو زیباترین وطن خواهیم ساخت. رود خروشان خون شهیدان ضامن پیروزی محتوم خلق ماست

گزیده سخنان مسعود رجوی، رهبر مقاومت ایران