مجاهد قهرمان حسین مؤکدی در جمع خانواده و دوستان الگوی صداقت و پاکی بود. بسیار پر کار، صبور و با حوصله، همیشه خندان بود و همه را به خودش جذب می‌کرد.
این روحیه سرشار و این رزم خستگی‌ناپذیر از عشقی لایزال و عمیق سرچشمه می‌گرفت که تا بن استخوانش ریشه کرده بود. عشقی که آرمانی والا را در بر می‌گرفت و قلبی که به اندازه تمام کودکان فقیر این سرزمین، به اندازه همه مردم محروم، به اندازه تمامی رنج های این خاک جا داشت.
عاشق مردم و فقرا و زحمت کشها بود، یکبار رفته بودیم کوه در روستاهای شمال، توده‌های فقیری آنجا بودن، بچه دور او جمع شده بودن، کنارشان نشست به آنها شکلات و شیرینی داد. گفت الآن توانم همینه که کمکشان کنم، باید حاکمیت را سرنگون کنیم و حکومت عادلانه و قوانین عادلانه وضع کنیم که بتوانیم به آنها پاسخ بدهیم.
عاشق بنیانگذاران سازمان مجاهدین بود. یکبار رفته بودم خوابگاه آنها در انیستیتوی تکنولوژی سمنان. دیدم که جملات بنیانگذاران رو تکثیر و بالای دیوار نصب شد است. از شهید بدیع زادگان نوشته بود «ارزش هرکس در مبارزه به اندازه‌ای است که مایه می‌گذارد.»