W twórczości Dawida Figielka na szczególną uwagę zasługują obrazy, które przedstawiają postać na tle morza. Artysta świadomie operuje symboliką wzburzonego morza, odwołując się do określonych emocji i znaczeń. Zarówno forma wzburzonych fal morza, jak i użyta kolorystyka pełnią tu rolę wizualnych ekwiwalentów myśli i wrażeń. Miniaturowa postać stojąca przed wzburzonymi falami, albo wręcz wchodząca w nie, w moim rozumieniu, ukazuje kruchość życia wobec potęgi żywiołów, z którymi spotyka się człowiek. Morze jest tu symbolem otchłani, topieli, głębiny, dzikości i zniszczenia. W obrazach Figielka morze pełni dodatkową funkcję, nie jest to tylko żywioły natury, ale obraz potężnej siły, z którą musi się zmierzyć nasza świadomość. Dlatego w tych obrazach widzę przede wszystkim zobrazowanie nierównej walki, niestety w dużej mierze skazanej na porażkę. Może też z tego powodu, do tej symboliki nawiązuje również wizualne przedstawienie Don Kichota, jako symbolu walki wybujałej fantazji skonfrontowanej z racjonalnym rozumem.