Jacques Rancière, Sinematografik Masal kitabının bir bölümünde, Deleuze’ün sinema üzerine iki ciltlik çalışmasının ardında yatan temel varsayımlara bir dizi itiraz yöneltiyor ve sinemanın biri “hareket-imgeye”, diğeri “zaman-imgeye” karşılık gelen iki dönemi arasında net bir kopuş olduğu tezini reddediyor. Rancière’e göre, Deleuze’ün hatası “alegorik” bir okuma yapmak ve film kahramanlarının krizinin imgenin krizi olduğunu sanmak. Hareket-imge hiçbir zaman krize girmedi, zaman-imge baştan beri sinemanın kurucu bir unsuruydu.

Hakan Yücefer bu konuşmada, Deleuze’ün hareket-imgenin krizini nasıl ele aldığına Rancière’in itirazlarının canlandırdığı bir merakla yeniden bakmak istiyor. Hareket-imgeyle zaman-imge arasında nasıl bir ilişki var? Karşıtlık mı karşılıklılık mı, kopuş mu döngüsellik mi? Aynı imge rejiminin iki kurucu kutbuyla mı karşı karşıyayız, yoksa iki bağımsız imge rejimi mi söz konusu?

Bu soruları tartışırken Rancière’in de Deleuze yorumcularının da üzerinde durmadıkları ilginç bir noktadan yola çıkacak Yücefer. Deleuze, hareket-imgenin sona ermesine ilişkin bir değil üç farklı çözümleme sunuyor: tamamlanma, estetik nihilizm ve yaratıcılık. Rancière’in Deleuze’e yönelttiği itirazlara bu üç çözümlemeyi karşılaştırarak yanıt vermenin mümkün olduğunu gösterecek.