در اولین پیامهای سردمداران نظام آخوندی به‌مناسبت سال جدید، وعده‌درمانیهای رئیسی و دود و دمهای خامنه‌ای نتوانستند چهرهٔ نظام را آن‌گونه که خودشان می‌خواستند سرخ نشان نگاه دارند. هر چند رئیسی دم از رشد اقتصادی بالای ۵درصد زد و مدعی « «نشانه‌های رشد و ثبات اقتصادی و افزایش چشمگیر ارزش تجارت خارجی» شد، اما پالس های جدی نسبت به چشم‌انداز تیرهٔ نظام و نگرانی از تهدید اصلی نظام در اظهارات سردمداران رژیم نه تنها پنهان نبود بلکه واکنش‌های دیگر در رژیم هم در آستانهٔ سال نو خبر از آشفتگی و بهم‌ریختگی درونی نظام می‌داد. خامنه‌ای و رئیسی چه گفتند و چه چیزی پشت حرفهایشان بود؟

خامنه‌ای در پیام نوروزی‌اش، کشتار مردم در میدان کرونا، ساخت واکسنهای بی‌اعتبار بنیاد وابسته به بیت خودش، و هم‌چنین طولانی شدن زمان فشار تحریم‌ها بر گردهٔ مردم تحت عنوان مقاومت را از جمله شیرینیهای سال نامید و به این وسیله چنته خالی نظام برای پاسخگویی به دردهای مردم محروم را به نمایش گذاشت. اما در عین‌حال نتوانست از سیاه چالهٔ خشم مردم که می‌رود نظام را فروببلعد، تحت عنوان بحران معیشت مردم، چیزی نگوید و برای آن اشک تمساح نریزد.



خامنه‌ای گفت: «تلخی‌هایی هم داشتیم، که از بین همه تلخی‌ها آنی را که از همه به‌نظر من سخت‌تر و مهمتر است عرض می‌کنم و آن تنگی معیشت مردم، مسأله گرانی‌ها و تورّم و این چیزها بود که خب باید حتماً علاج بشود».

ولی‌فقیه ارتجاع در میان اشک تمساح برای معیشت مردم برخلاف سال قبل که ادعای حل مشکلات اقتصادی را با شترگاوپلنگی تحت عنوان «اقتصادی مقاومتی» کرده بود، این بار حتی نتوانست وعده‌های پوشالی مانند قبل را هم بدهد و تأکید کرد که انتظار حل این مسائل غیرواقع‌بینانه است و به بیان غیرمستقیم اعتراف کرد برای معیشت مردم درِ نظام هم‌چنان بر پاشنهٔ غارت و چپاول خواهد چرخید. رئیسی جلاد هم به‌رغم وعده‌درمانیهای تو خالی اذعان کرد مسأله نظام اساساً معیشت مردم نیست و دغدغهٔ نظام چیز دیگری است.

جلاد در پیام نوروزی‌اش گفت: «گفتیم که منافع و امنیت مردم را با هیچ چیز معامله نمی‌کنیم. همه دیدند که افزایش توان دفاعی و موشکی و فضایی کشور را در اولویت قراردادیم، چون امنیت کشور در اولویت است».

به این ترتیب آخوند رئیسی جلاد اولویت نظام را این‌طور بیان می‌کند که «برای امنیت مردم» (بخوانید امنیت نظام) توان اقتصادی مملکت و سرمایه‌های مردم را در چاه ویل موشکی و فضایی ریخته است، و به این ترتیب روشن می‌سازد که تهدید و دغدغه اصلی نظام چیست؟ مسأله‌یی که سایر مهره‌های حکومتی علنی‌تر آدرس آن را می‌دهند.



آخوند مصباحی مقدم روز دوم فروردین در اعتراف به شرایط عینی انقلاب در جامعه، از یک‌سو به فروپاشی نیروهای نزدیک به نظام اذعان کرد و از سوی دیگر با بیان این‌که: «اعتراضات در کشور ریشه در تبعیض دارد». افزود: «نکته تأمل‌برانگیز این است هنگامی‌ که یک گروه برای وضعیت حقوق و دستمزد خود شروع به اعتراض می‌کند، سایر اقشار جامعه نیز به تبعیت از آنها حرکت اعتراضی خود را آغاز می‌کند و در مدت زمان کوتاهی از صنف فرهنگیان تا حتی ایثارگران برای وضعیت دریافتی خود در مقام معترض قرار می‌گیرند» (سایت حکومتی قرن‌نو).

این سؤال که چرا یک کارگزار حکومتی مثل آخوند مصباحی مقدم به برخاستن تمام اقشار مردمی در برابر نظام اعتراف می‌کند را به نوع دیگری پاسدار قاسم رضایی جانشین سرکردهٔ نیروی انتظامی تعریف کرده و پاسخ داده است. وی که در روز اول سال۱۴۰۱، با به راه‌انداختن گله‌های انتظامی در خیابانهای تهران تحت عنوان «رزمایش اقتدار نوروزی پلیس تهران» برای مردم چنگ و دندان نشان می‌داد نه تنها دغدغهٔ اصلی نظام بلکه صورت مسألهٔ امروز ایران را هم ناخواسته بیان کرده است.



پاسدار قاسم رضایی با اشاره به این‌که «بیش از دو سوم مجموعه انتظامی در سراسر کشور (بیش ار ۲۰۰هزار نفر) در کوچه‌ها، خیابان‌ها، مرزها …، در آماده‌باش هستند» در وحشت از شرایط انفجاری جامعه، بر جمع‌آوری «سلاح غیرمجاز» تأکید کرد و گفت که استفاده از سلاح را «نمی‌توانیم تحمل کنیم»

روشن است دشمنی که قوای سرکوبگر نظام در برابر آن در «کوچه‌ها و خیابان‌ها» به‌حالت آماده‌باش در آمده‌اند، کسی جز مردم آمادهٔ خیزش و قیام نیست؛ مردمی که طی سال گذشته روزی نبود که خروش و فریاد خشم‌شان به گوش نرسد. روشن است که اگر این نیروی عظیم آکنده از قهر بنیان کن، که در شهرها در خیزش و خروشند و در مرزها در قامت کولبر و سوخت بر، از تیر کینه‌های نیروهای سرکوبگر نظام آماده قیامند، مسلح شوند، تا کجا برای رژیم خطرناک و وحشت‌افزاست.