موقعیت به‌شدت بحرانی رژیم و وضعیت ‌انفجاری جامعه ـ‌که مهره‌های ریز و درشت نظام و رسانه‌های مختلف حکومتی از فرط وحشت به‌طور لاینقطع آژیر می‌کشند تا سران نظام را از خطر قیام برحذر دارند‌ـ اکنون به نقطه‌ای از حساسیت رسیده که خامنه‌ای، رهبر پوشالی و طلسم‌شکسته را نیز به ابراز وحشت واداشته‌ است. وی که پیوسته با دجالیت خاص خود سعی می‌کرد واقعیتها را مینی‌میزه کند و از روی آنها بگذرد، مجبور شد به صحنه بیاید و در اظهاراتی به‌مناسبت عید قربان با ادبیات دجالگرانهٔ خاص خود اعتراف کند که مردم از دست این رژیم به‌ستوه آمده‌اند:

«هدف کوتاه مدت دشمنان به‌ستوه درآوردن ملت ایران، آشفته کردن مردم و ایستادن مردم در برابر نظام و دولت است»(تسنیم ۱۰مرداد ۹۹).

با وجود این ابراز وحشت او مثل همیشه حاضر به قبول ده‌شاهی تعهد نشد و همه را به دوش مردم انداخت:

«عده‌ای از مردم در ماجرای شیوع به‌شدت آسیب دیدند و این را باید جبران کرد. این را باید مردم جبران کنند، نمی‌توان همه بار را بر دوش دولت و نهادهای شبه‌دولتی گذاشت، آنها هم وظایفی دارند که باید انجام دهند، اما کافی نیست و خود مردم هم می‌توانند کمک کنند»(همان منبع).



ویروس کوچک و خطرناک؛ ویروس بزرگ‌تر و خطرناک‌تر
در ادامهٔ سلسله فریاد‌های وحشت‌آلود نسبت به وخامت اوضاع و سرنوشت محتومی که در تقدیر رژیم قرار گرفته، روزنامهٔ حکومتی ستارهٔ صبح(۱۱ مرداد ۹۹) نیز به‌طرز بی‌سابقه و بدون پرده‌ای نسبت به قیام و «حرکت جوانان به‌تنگ‌ آمده و بریده از جنوب شهر و از شهرهای محروم» هشدار داده و سران نظام را از «خطری که در کمین» آنها است برحذر داشته است:

«باید تلاش کرد تا رسیدگی به موضوع ویروس کوچک و خطرناک کرونا، ما را از توجه به ویروس بزرگ‌تر و خطرناک‌تر... هم‌چون فقر، بیکاری، حاشیه‌نشینی و... غافل نکند».

ستارهٔ صبح از زبان یک جامعه‌شناس حکومتی ضمن هشدار نسبت به این‌که «خطری در کمین است» در توضیح علت اصلی این وضعیت می‌نویسد:

«ممکن است مسئولان کشور بگویند این وضعیت به‌دلیل تحریم‌هاست، اما امروز جامعه به این باور رسیده است که نمی‌تواند همه‌چیز را به گردن تحریم بیاندازد» اما «بسیاری از این مشکلات نتیجه سهل‌انگاریها و بذل و بخشش‌های مدیریتی است که جامعه را به این مصیبت گرفتار کرده است».



خیزش اجتماعی سراسری، قیام است نه شورش!
جامعه‌شناس حکومتی در ادامه جهت تفهیم و تفاهم بهتر ضمن اشاره به تفاوت «خیزش» با «شورش» توضیح می‌دهد:

«جامعه ناراحت است و هر لحظه امکان خیزش جامعه وجود دارد. فراموش نکنیم که خیزش از نظر جامعه‌شناسی معنایی گسترده دارد و با شورش متفاوت است؛ خیزش یعنی حرکت از درون جامعه، ولی شورش در یک‌جاست. در اتفاقات سال ۹۶ و ۹۸ حدود ۸۰ تا ۱۰۰شهر و روستا و شهرستانهایی که حتی اسم آنها شنیده نشده بود، به‌پاخاستند. این حرکت فراگیر و توده‌وار را نمی‌توان شورش نامید. امروز نیز چنین خیزش اجتماعی سراسری پیش‌بینی می‌شود».



جوانان به‌تنگ آمده‌اند و بریده‌اند؛ آنها منتظرند؟!
جامعه‌شناس «دلسوز» سپس در ادامهٔ اظهارات خود ناخواسته به تأثیر‌گذاری فعالیت‌های اپوزیسیون در میان جوانان و سمپاتی میلیونی مردم نسبت به جوانان شورشی اعتراف می‌کند:

«مسئولان باید از برخی شعارها دست بکشند و فکری به‌حال مردم بکنند و جوانان را دریابند. چون این جوانان به تنگ آمده‌اند و بریده‌اند. آنها منتظرند. همین یکی دو هفته قبل بود که کاربران شبکه‌های اجتماعی در واکنش به خبر اعدام ۳جوان معترض در وقایع آبان ۹۸، بیش از ۱۲میلیون هشتگ «اعدام نکنید» زدند. باید فکری به‌حال جوانان کرد».



اگر کبریت کشیده‌ شود، خاموش کردن آتش آن مشکل خواهد بود
کارشناس دلواپس در پایان سردمداران و مسئولان نظام را نصیحت می‌کند که از سرشاخ شدن با مردم [بخوانید سرکوب] طرفی نخواهند بست و هشدار می‌دهد «اگر این کبریت کشیده‌ شود، خاموش کردن آتش آن بسیار مشکل خواهد بود».

روشن است که هشدار و انذار و نصایح مشفقانهٔ خودی‌های نظام دردی از دردهای بی‌درمان رژیم پا در گل ولی‌فقیه را دوا نخواهد کرد. هیچ‌یک از واکنش‌های سردمداران نظام بر اراده و توان آنها جهت غلبه بر معضلات و بحرانهای اجتماعی دلالت نمی‌کند و آنچه به‌وضوح پیداست تشتت، سردرگمی، فریبکاری و دغلکاری است.

اظهارات هراس‌آلود رسانه‌های متعدد از این دست قبل از هر چیز مبین شکست سیاست «کلان‌تلفات و سپر انسانی در برابر خطر قیام و سرنگونی» است؛ به‌نحوی که اکنون هم تبعات کلانتلفات روی دست رژیم مانده که باید پاسخگوی آن باشد و هم خیزش سراسری در تقدیر قرار دارد؛ خیزشی به‌مراتب سهمگین‌تر از آبان ۹۸ که علاوه بر ارتش گرسنگان و تهیدستان، صدها هزار خانوادهٔ داغدار که عزیزانشان در اثر سهل‌انگاری مجرمانهٔ رژیم قربانی کرونا شده‌اند، در آن شرکت خواهند داشت تا به حساب جنایتها و خیانت‌های مرتجعان حاکم رسیدگی و ایران‌زمین را از لوث وجودشان پاک کنند.