ولی‌فقیه ارتجاع روز یکشنبه ۱۹دی، سالروز قیام مردم قم در برابر دیکتاتوری شاه را دستاویز قرار داد تا شرایط به‌شدت بحرانی کنونی را برای نیروهایش توجیه کند و آن را عادی جلوه دهد. اما آنچه که گفت سراسر یا وارونه‌گویی و پیروزی جلوه دادن شکست و ضربه بود، یا دوگانه‌گویی بود، یا اعتراف با زبان معکوس به‌فلاکت و درماندگی.

خامنه‌ای که پس از ماهها سکوت دربارهٔ مهمترین مسألهٔ عاجل روی دست رژیم، یعنی مذاکره بر سر احیای برجام، مهر از دهان برداشته بود، باز هم دوگانه‌گویی پیشه کرد و گفت: «این که ما با دشمن مذاکره و تعامل کنیم این یک حرف دیگر است، در مقابل زورگویی و حرف زور دشمن نباید تسلیم شد». وی به‌این ترتیب بار دیگر درماندگی خود را در تعیین‌تکلیف و اتخاذ تصمیم در مورد موضوع اتمی و برجام به‌نمایش گذاشت؛ این در حالی است که تحریم‌ها به «فروپاشی اقتصادی» راه برده و طرفهای مقابل نیز جملگی تأکید می‌کنند دورهٔ بازی رژیم برای کش دادن زمان به‌سر آمده و موضوع تعیین تکلیف، موضوع هفته‌هاست و نه ماهها.



از سوی دیگر بحرانهای لاعلاج اقتصادی اجتماعی، بحران درونی رژیم را چنان شدت بخشیده که خلیفهٔ ارتجاع ناگزیر شد صراحتاً لفظ «تفرقه» و «جبهه‌گیری» را به‌کار ببرد و به‌مهره‌ها و باندهای درون بیت خودش هشدار بدهد: «ما عوامل تفرقه را هر چه می‌توانیم باید کم کنیم... هستند دشمنان، این را ما باید همیشه در نظر داشته باشیم».

در همان لحظاتی که ولی‌فقیه ارتجاع عناصر و باندهای رژیمش را به «حفظ وحدت» فرامی‌خواند، در مجلس ارتجاع جدال و مناقشه بین اعضای مجلس با رئیسی جلاد که برای دفاع از بودجهٔ سرهم‌بندی‌شده‌اش در مجلس حاضر شده بود بالا گرفته بود و برخی اعضای مجلس که از چشم‌انداز طغیان و قیام مردم گرسنه وحشت‌زده بودند، خطاب به‌رئیس‌جمهور خامنه‌ای هشدار می‌دادند: «جامعه، مستعد حذف ارز۴۲۰۰ تومانی نیست، جامعه را دچار التهاب نکنید، شرایط منطقه را بسنجید» و «آستانه تحمل مردم این اجازه را به‌ما نمی‌دهد».



اما خامنه‌ای در مورد این شرایط انفجاری اجتماعی، تنها به‌اشاره‌یی مختصر اکتفا کرد که «در مسائل اقتصادی در تورم و گرانی و معیشت مردم مشکلاتی داریم» اما طلبکار هم در آمد که «بعضی این مشکلات را آن‌چنان بیان می‌کنند که گویا هیچ موفقیتی در جمهوری اسلامی اتفاق نیفتاده». این «بعضی» که خامنه‌ای به‌آنها اشاره می‌کند، عناصر و باندهای درون حاکمیت هستند، آن هم پس از جراحی سنگینی که او ۵، ۶ماه قبل در رژیمش به‌عمل آورد تا به‌خیال خود با یکدست کردن نظام، آن را از میان امواج بحرانهای خردکننده عبور دهد.



در صدر این بحرانها، مقاومت عظیم و سراسری مردم به‌جان آمده است که خیزش و قیام را به‌یک تهدید دائمی و روزمره برای رژیم تبدیل کرده است. خامنه‌ای در اشاره به‌این بحران، چاره‌یی نداشت که طبق معمول آن را به «دشمنان نظام» و به «تبلیغات وسیعی که... در فضای مجازی» انجام می‌گیرد نسبت دهد؛ اما در عین‌حال نتوانست وحشت خود را از چشم‌انداز تاریک نظامش پنهان کند و با اذعان به‌نفرت روزافزون جوانان از او و رژیمش، آه و ناله سر داد: «کسانی هستند که سعی می‌کنند امید را در جوانها تضعیف بکنند... نگذارید که با وسوسه‌های خود... در جهت مخالف امیدوار کردن جوانها، حرکت بکنند».

بسیار با معناست که در همان لحظاتی که خلیفهٔ درماندهٔ ارتجاع مشغول بافتن این اراجیف بود، صدها جوان خشمگین در جنوب تهران و در مراسم خاکسپاری زندانی سیاسی‌ای که دژخیمان خامنه‌ای، او را با شقاوت تمام، در زندان کشتند، خروش «مرگ بر دیکتاتور» سر داده بودند و خطاب به‌دیکتاتور فریاد می‌زدند: «ما آمدیم بجنگیم بجنگ تا بجنگیم!».



خامنه‌ای در سخنرانی خود از فرط فلاکت و خالی بودن چنته‌اش، بار دیگر به‌جنازهٔ نورچشمی‌اش قاسم سلیمانی دژخیم آویخت و به‌طور خنده‌داری کلان ضربه هلاکت مهرهٔ شمارهٔ۲ نظام را پیروزی خواند تا به‌این وسیله از وعدهٔ «انتقام سخت» که دو سال پیش داده بود، شانه خالی کند؛ وعده‌ٔ و تهدیدی پوشالی که حتی تمسخر و اعتراض بسیجیان رژیم را هم برانگیخته است.

به این ترتیب، سخنرانی ۱۹دی ۱۴۰۰ خامنه‌ای، تصویر واضحی بود از وضعیت یک دیکتاتور به‌آخر خط رسیده و موقعیت انقلابی جامعهٔ در آستانهٔ انفجار ایران.