مادر
به‌یاد مادری که بی‌تاب و بی‌دریغ به کمک پرستوهای خونین‌بال آزادی در بیمارستانها شتافت

و از چنگال مزدوران نجاتشان داد و بی‌نام و بی‌نشان جاودانه شد.

به‌علت ملاحظات امنیتی نام مادر را نمی‌آوریم.

به جستجوی تو،

بر درگاه کوه می‌گریم،

در آستانه دریا و علف...



در آن صبح روشن به شوق دیدارت آمده بودم تا پسرت را ببینی، آستانت را ببوسم شرط ادب به جا آورم و باز هم از چشمه زلال عاطفه سرشارت بنوشم.

تمام خیابانهای اصفهان را زیرورو کردم و بالاخر رسیدم. وه که به خانه خوشبختی رسیده بودم. مرا دیدی و با لبخندی تمام آرامش جهان را به من برگرداندی؛ شادی در چهره‌ات موج می‌زد. رضایت و شادیت قلبم را می‌فشرد. ساعتی یا بیشتر در کنار سفره صبحانه نفهمیدم چطور گذشت و باید می‌رفتم. چیزی که نه تو می‌خواستی و نه من. وداع سخت بود جان من بودی و از جانان نشانی داشتی. نمی‌خواستم جدا شوم. می‌خواستم بمانم یا ترا با خودم ببرم. اما کجا؟!...

بدرقه‌ام می‌کردی که بانویی از سرکوچه وارد شد. اشاره به من کردی و با لبخند صدایش زدی: «پسرم! پسرم! برادرت!»....