میهمان این برنامه از مجموعه‌برنامه‌های کنتراست، بهزاد صفاری میباشد. او از مسئولین و همچنین از مشاورین حقوقی سازمان مجاهدین خلق ایران است.
بهزاد صفاری در این گفتگو از چگونگی آشنایی‌اش با سازمان مجاهدین خلق ایران می‌گوید ولی موضوع اصلی گفتگو، «دیپلماسی انقلابی» می‌باشد. پهنه‌ای که بهزاد صفاری سال‌ها در آن فعالیت داشته است.
او توضیح می‌دهد که تفاوت دیپلماسی انقلابی چیست و چه ویژگی‌هایی دارد. همچنین تاثیر این دیپلماسی روی تحولات و قیام‌ و اعتراضات مردم در داخل ایران را از زبان بهزاد صفاری می‌شنویم.

ترک ایران در زمان شاه
بهزاد صفاری متولد ۱۳۳۹ در اصفهان، در اواخر زمان شاه در سال ۱۳۵۶ از ایران خارج و با هدف تحصیل راهی انگلستان شد. او تحصیل در رشته‌ی مکانیک را در انگلستان و رشته‌ی حقوق را در ژنو سوئیس پی‌گرفت.
بهزاد صفاری می‌گوید اگر مجددا به دنیا بیاید رشته‌ی علوم سیاسی را انتخاب خواهد کرد چرا که فکر می‌کند خیلی بیشتر به درد مبارزه می‌خورد!

آشنایی با سازمان مجاهدین خلق ایران
بهزاد صفاری با نام مجاهدین در روزنامه‌ای که مطلبی در رابطه با تظاهرات ضد شاه در آمریکا چاپ شده بود و از گروه‌های مختلفی که ضد شاه فعالیت می‌کردند اسم برده بود مواجه شد.
از آنجا که او به اسلام علاقه داشت و مذهبی بود از نام مجاهدین خوشش آمد و به گفته‌ی خودش از همان لحظه احساس کرد که مجاهد خلق است.
کلمه‌ی مجاهد برای بهزاد صفاری جذاب بود چرا که در قرآن در مقابل کلمه‌ی قاعدین به کار می‌رفت و به کسانی اطلاق می‌شد که در راه آزادی مبارزه می‌‌کنند.

آغاز فعالیت حرفه‌ای در مجاهدین
بهزاد صفاری در سال ۱۳۶۰ که مبارزات قهرآمیز با رژیم خمینی به دلیل سرکوب شدید از بین رفتن همه‌ی آزادی‌های سیاسی اجتماعی شروع شد، وارد فعالیت حرفه‌ای با مجاهدین شد.
او بطور خاص به پیامی از موسی خیابانی اشاره می‌کند که در همان زمان منتشر شد. در این پیام، موسی خیابانی دانشجویان را به مبارزه‌ی حرفه‌ای دعوت کرد و اولین شرطش هم ترک تحصیل بود.

از چه زمانی فعالیت حرفه ای خود را با مجاهدین شروع کردید؟
من از زمانی که به انگلیس رفتم خیلی بیشتر وارد دنیای سیاست شدم چون کتاب بود و آزادی بود و میشد خیلی بیشتر مطالعه کرد.همان یعنی قبل از انقلاب ضد سلطنتی موقع سازمانی بود به نام سازمان دانشجویان مسلمان که جزو هواداران مجاهدین بود که با آنها رفت و آمد داشتیم و کار میکردیم که بعد هر کدام یه یک سمتی رفتند و تعدادی هم سمت مجاهدین آمدند.در سال ۶۰ که مبارزه مسلحانه به دلیل سرکوب خمینی شروع شد ما فعالیت حرفه ای خودمان را شروع کردیم.به طور خاص آن موقع پیامی از طرف سردار موسی خیابانی منتشر شد که دانشجویان را به مبارزه حرفه ای دعوت کرد که اولین شرط آن هم ترک تحصیل بود.

«دیپلماسی انقلابی» چیست؟
به گفته‌ی بهزاد صفاری که ۴۰ سال تجربه‌ی کار سیاسی- حقوقی دارد، دیپلماسی مجاهدین روی ۳ اصل پایه‌ریزی شده است که این اصول را بنیان‌گذار سازمان، محمد حنیف نژاد بنا نهاد:
یکم. وحدت ایدئولوژیک
دوم. وحدت تشکیلاتی
سوم. وحدت استراتژیک
محمد حنیف نژاد تاکید کرد که پایبندی به این اصول ضمان بقا و رمز پیروزی مجاهدین در همه‌ی زمینه‌ها خواهد بود.
بهزاد صفاری می‌گوید در مجاهدین و در کار سیاسی‌شان شرافت، بالاترین الویت است. او می‌‌گوید که یک ملت، تمام اشتباهات سیاسی یک جریان را می‌پذیرد و آن را فراموش می‌کند ولی خیانتی که توسط آن جریان به اعتماد مردم شود را هرگز. و مجاهدین در این زمینه بسیار پرهیزکار هستند.
بهزاد صفاری می‌گوید «دیپلماسی انقلابی» این نیست که از بالا و از مذاکرات با دولت‌ها و مقامات رسمی‌شان شروع شود بلکه از پایین شروع می‌کند. در منطق عام و رایج دیپلوماسی، کسی برنده است که در تعادل‌قوا بالاتر باشد یعنی موقعیت‌های بالاتر در زمینه‌ی مالی و موقعیت جغرافیایی و.... داشته باشد.
سازمان مجاهدین خلق ایران هیچ‌کدام از این موقعیت‌ها را ندارد پس چطور می‌خواهد با کشورها طرف حساب شود؟
بهزاد صفاری می‌گوید ما برای اینکه کار دیپلماسی کنیم باید از پایین‌ترین اعضای احزاب شروع کنیم و قطعنامه‌ها را تصویب کنیم و به حوزه‌ها ببریم و همینطور برویم تا بالا تا تبدیل بشود به سیاست آن حزب.
در این مسیر رژیم هم سنگ‌اندازی و مانع‌تراشی می‌کند و این کار، واقعا سخت و با سوزن کوه کندن است و نیازمند داشتن یک تشکیلات انقلابی است.
به گفته‌ی بهزاد صفاری: « در سازمان مجاهدین، کار دیپلماسی داریم اما دیپلمات نداریم. چون همه‌ رزمندگان آزادی هستند»

بهزاد صفاری میگوید رژیم هم از همین عبارت «دیپلماسی انقلابی» استفاده می‌کند و آنها تعریف‌شان از آن این است که «دیپلماسی انقلابی» یعنی گوش دادن به حرف امام! یعنی تمام خزعبلاتی که امام‌شان می‌گوید را دیپلوماسی انقلابی می‌نامند و این چیزی نیست جز دیپلوماسی تروریسم.
مثلا همان ابتدا که خمینی روی کار آمد موضوع گروگان‌گیری سفارت آمریکا را داشتیم که ناشی از همان دیپلماسی تروریستی است.