کنتراست - هنگامه حاج حسن و اعظم حاج حیدری
خاطرات زندان در دهه ۶۰
سئوال:
یاد آوری خاطرات زندان و آن چیزی که اتفاق افتاد برای شما سخت نیست؟
جواب هنگامه حاج حسن:
قطعا سخت است چرا که یادآور تمام آن رنج و دردهای است که با چشمان خودمان دیدیم از همرزمانمان و هم کلاسیهایمان و همکارانمان و کسانی که به دست این رژیم دستگیر شدند، شکنجه شدند، جلوی چشم ما اعدام شدند. قطعا سخت است، ولی همانها چراغ راه آینده بودند و لازم است صحبت کنیم تا نسل جدید با تاریخ مقاومت و مبارزه مردم ایران، بطور خاص در زمان خمینی که از اول تا آخر دروغ و ریا است آشنا شوند.
سئوال: چه شد که دستگیر و به زندان افتادید و در آن زمان چند سال داشتید؟
جواب اعظم حاج حیدری:
من ۲۲سال داشتم و معلم و هوادار سازمان مجاهدین خلق ایران بودم.
خیلی علاقه مند بودم که در سرنوشت و آینده بچه های میهنم شریک و کمک کار باشم، شغل معلمی را انتخاب کرده بودم که به مدت ۴سال تدریس می کردم.
جواب هنگامه حاج حسن:
زمان انقلاب من دانشجوی پرستاری بودم سال ۶۰ که دستگیر شدم فارغ التحصیل بودم و در بیمارستان سینا کار میکردم، زمان دسگیری ۲۴سال داشتم........
وقتی چشممان به دنیای سیاست باز شد و متوجه شدیم که استثماری وجود دارد و مردمی فقیر هستند، خودم انگیزه داشتم که زندگی آنها را بهترکنم.
خیلی وقتها، نزدیک ۱۵ساعت کار میکردم در حالی که بعد از ۸ ساعت میبایست میرفتم، ولی دیدم که این کمک کردنها تمامی ندارد ولی نمیدانستم ریشه در سیاست و اداره یک مملکت دارد، برای همین انقلاب شد، فهمیدم که باید یک نظامی تغییرکند، آزادی بیاد، استثمار ریشه کن شود، باید ثروت کشور به مساوات بین همه تقسیم شود،..........
سئوال:
چه شد که شما به سیاست روی آوردید، آیا به خاطر خانواده بود یا چیزی که خودتان در جامعه دیده بودید؟
جواب اعظم حاج حیدری:
چون من در جنوب شهر تهران زندگی میکردم با درد و رنج مردم خیلی آشنا بودم و از وضعیت مردم عذاب میکشیدم و دنبال یک راه کاری بودم که بتوانم کمکی کنم . آن زمان زیاد عقلم نمیرسید چون اصلا سیاسی نبودم و فقط درد و رنج مردم را میدیدم برای همین دو شغل در ذهن داشتم یکی معلمی بود چون فکر میکردم بچه های مردم را آگاه میکنم و دیگری دوست داشتم دکتر شوم که به درد و رنجهایشان رسیدگی کنم که معلمی را که خیلی علاقه داشتم انتخاب کردم ........