کامیار ایزدپناه، هنرمند و موسیقیدان عضو سازمان مجاهدین خلق ایران و همچنین عضو شورای ملی مقاومت ایران، میهمان این شماره از برنامه‌ی کنتراست می‌باشد. بعد از شرح اینکه چگونه موسیقیدان شد و چگونه با مجاهدین آشنا شد، او در این گفتگو ناگفته‌های بسیاری را با جزئیات بسیار جالب بیان می‌کند. ماجرای پیوستن بانوی آواز ایران، مرضیه به مجاهدین نیز مورد بحث قرار می‌گیرد.
کامیار ایزدپناه سازنده‌ی یکی از ترانه‌های معروف سازمان مجاهدین خلق ایران به نام «نگاه کن» میباشد که آنرا در دهه‌ی۶۰ بر روی شعر زیبای فروغ فرخزاد ساخت و این اثر به یکی از خاطره‌انگیزترین ترانه‌ها برای اعضا و هواداران سازمان مجاهدین تبدیل شده و کماکان زمزمه و بازاجرا می‌شود.
در پایان رسالت هنر و هنرمند را از دیدگاه کامیار ایزدپناه می‌شنویم و مثالی جالب تاریخ موسیقی ایران.

فراگیری موسیقی در خانواده‌ای هنردوست
در این گفتگو از زبان کامیار ایزدپناه می‌شنویم که چگونه دوران کودکی و نوجوانی خود را در خانواده‌ای هنردوست گذراند و به یک موسیقیدان تبدیل شد.
پدر او شخصی فرهنگ‌دوست و چهره‌ای سرشناس در استان لرستان بود چرا که تحقیقات بسیار ارزنده‌ای حول آثار باستانی، فرهنگ و هنر مردم لرستان به عمل آورده و به گفته‌ی فرزندش، در همان زمان سلطنت پهلوی حتی، مورد کینه و نفرت آخوندهای واپسگرا قرار داشت.
کامیار ایزدپناه دردوران کودکی و در همین محیط و ملاء فرهنگی و هنری، تلاش می‌کرد از انواع سازهای سنتی و محلی که در خانه‌ی پدرش بود، ملودی‌هایی که شنیده یا مدنظرش بود را بنوازد. پدرش که علاقه‌ی او به نواختن را دید، او را در کلاس سنتور گذاشت و در سنین نوجوانی موفق شد نوازنده‌ی سنتور در ارکستر فرهنگ‌و‌هنر استان لرستان شده، در کنسرت‌های مختلف در سطح استان و کشور شرکت کند.

آشنایی با مجاهدین
کامیار ایزدپناه دانشجوی مهندسی شیمی در آمریکا بود. جایی که در سال ۵۶ ایران را به مقصدش ترک کرده بود. او تا قبل از انقلاب ۵۷ فقط نام مجاهدین را شنیده بود. بعد از انقلاب اما به ایران برگشت و در فضای باز سیاسی که در ۲ سال و نیم اول حاکم بود با مجاهدین از نزدیک‌تر آشنا شد. شرح این آشنایی از زبان او شنیدنی‌ست.

آشنایی مرضیه با مجاهدین و مریم رجوی
کامیار ایزدپناه که سالها با زنده‌یاد مرضیه ارتباط کاری و دوستی نزدیک داشت ماجرای پیوستن بانوی آواز ایران به مجاهدین و آشنایی با او را بازگو میکند. زنده‌یاد مرضیه، بانوی آواز ایران، سفرهایی برا معالجه به آمریکا داشت و یکبار حین برگشت از آمریکا توقف کوتاهی در پاریس داشت و آنجا بود که از طریق دوستی، خیلی اتفاقی با هنرمندان مقاومت ایران، ازجمله کامیار ایزدپناه آشنا میشود.
او شرح میدهد که چطور در آنتراکت یکی از جلسات تمرین که با زنده‌یاد بانو مرضیه داشتند، مرضیه که می‌خواست بیشتر و بیشتر با مقاومت ایران آشنا شود با دیدن فیلمی از خانم مریم رجوی در سال ۱۳۶۴ خیلی کنجکاو شد. او اصرار زیادی داشت که قبل از بازگشت به ایران با خانم مریم رجوی دیدار داشته باشد و چنین شد.
ماجرای دیدار بانو مرضیه با خانم مریم رجوی و رفتن به ایران و برگشتن و پیوستن به مقاومت را با جزئیات جالب و ناگفته از کامیار ایزدپناه در این گفتگو می‌شنویم.

کنسرت‌های مرضیه در دهه‌ی ۷۰
ده‌‌ها کنسرت‌ با ارکستر فیلارمونیک و یا ارکستر سازهای ملی ایران در کشورهای اروپایی و آمریکایی که توسط مقاومت ایران برای بانو مرضیه در دهه‌ی ۷۰ ترتیب داده شده بود و کامیار ایزدپناه از دست‌اندرکارانش بود در ادامه‌ی این گفتگو مورد بحث قرار می‌گیرد.

رابطه‌ی هنر با سیاست و هنر با تعهد
هنر، هنر در مقاومت و هنرمند متعهد، موضوع دیگری میباشد که از کامیار ایزدپناه خواستیم نظر و دیدگاهش را در اینباره با ما در میان بگذارد. او می‌گوید « هر هنرمندی تعهدی بر دوشش است» و «هنر، یکی از نیازهای فطری انسان است، مثل عشق و دوست داشتن و مهربانی...»
کامیار ایزدپناه در جواب به این سوال که آیا خوب است هنر را سیاسی کنیم؟ به شکل غیرمنتظره‌ای می‌گوید که نه، هنر را نباید سیاسی کرد و همین موضوع را شرح می‌دهد که رابطه‌ی هنر و سیاست چطور باید باشد.
در پایان این گفتگوی جالب و شنیدنی، به موضوع هنرفروشی در حاکمیت ولایت فقیه و اینکه تحت عنوان «جمهوری اسلامی ایران» هر بلایی را سر هنر و هنرمند آورده‌اند پرداخته می‌شود. کامیار ایزدپناه با یک مثال از تاریخ معاصر ایران، با مقایسه‌ی عارف قزوینی و رکن الدین مختاری و سرنوشت هر کدام، این بحث را به پایان می‌برد.