مناسبات انساني
بنيادگرايي در مناسبات بين انسانها بر مرزبندي جنسي و دوگانگي زن و مرد تأكيد دارد.
نتيجة بلافصل اين ديدگاه هژموني ابدي مرد بر زن است.
وقتي بنيادگرايان زن را براساس خصوصيات مربوط به جنس و تفاوتهاي فيزيولوژيكش
با مرد تعريف ميكنند، به ناچار انسان به دو جنس مختلف با دو ماهيت متفاوت تجزيه
ميشود. اين دوگانگي، ناگزير به رابطة قدرت راه مي برد. يكي جنس قويتر و ديگري
جنس ضعيفتر، يكي اصلي و ديگري فرعي تلقي ميشود. در اين معادله خواه ناخواه
يكي بايد بر ديگري مسلط شود. بنيادگرايان اين رابطة نابرابر را تئوريزه ميكنند و طبيعت
را طراح آن ميدانند و به اين ترتيب حكم ازلي ابدي مقهور بودن زن در برابر مرد را
صادر مي كنند. انديشة اسلامي با چنين نگرشي مطلقاً تعارض دارد. توحيد، زن و مرد
را كاملاً برابر ميبيند. چرا؟ چون انديشة توحيدي انسان را براساس ويژگي انساني
اجتماعيش تعريف ميكند كه در كاركرد آگاهانه و آزادانة نوع او تجلّي مييابد.
اسلام دموكراتيك بر يگانگي انساني زن و مرد به عنوان انسان آگاه و آزاد و مختار و
مسئول تأكيد ميكندٴكه نتيجه بلافصل آن برابري است.
گناه و خطاي فردي
تفاوت بنيادين ديگر بين ديدگاه اسلام واقعي با آن چه كه بنيادگرايان به نام اسلام عرضه
ميكنند برسر مقوله گناه و خطاي افراد است.
در رويكرد بنيادگرايي چون مرزبندي جنسي اصالت دارد انسان در مقابل گناهان و خطاهاي
فردي خودش دائما در زير يك سقف بسته قرار دارد و هر چه بيشتر به درون خودش فرو
ميرود و در ضعف و تزلزل دائمي، مقهور و مغلوب شرايط و اجبارات پيرامون خودش
ميشود. در اين ديدگاه انسان هميشه از يك »خداي بيدادگر «، در بيم و هراس است.
در رويكرد بنيادگرايان انسان ذاتاً شرور و گناهكار است و خداي بيدادگر براي اينكه
انسان و تمايلات شريرانهاش را به بند بكشد انواع ممنوعيتها را عليه او ايجاد ميكند. در
نتيجه در مقابل هر خطا وگناه فردي و عمدتاً هم گناهان جنسي افراد وارد سلسله يي از
افكار و عذاب وجدان ميشوند و از آن هم خلاصي ندارند…...