نکوداشت عشق و عاشقی در ایران، قدمتی به درازای تاریخِ این کهن بوم و بر دارد.
سپندارمذگان، روز زمین و زن در مقام بنیان‌های آفرینش و زایایی است. این روز در ایران باستان، روز عشاق بوده است.
در دهه‌های پایانی قرن بیستم، این جشن فراموش شده باستانی، جای خود را به سنت ولنتاین داد. روز جهانی عشق از تقویم مسیحی کاتولیک، وارد فرهنگ عامی جهانی شد.
ایرانیان و به‌ویژه جوانان در سه دهه گذشته و با وجود مخالفت شدید جمهوری اسلامی، این روز را برای ابراز عشق گرامی می‌دارند.
عشق و عاشقی در فرهنگ و ادبیات همه ملل، سنگ بنای آفرینش است. ادبیات غنی و تاریخی فارسی در حوزه تمدنی ایران از هزاره‌های پیش تا همین امروز، با شعر و نثر زبان گویای این حسِ عمیق انسانی بوده است.
از زمان ورود اوزان عروضی به ادبیات فارسی، داستان‌های عشقی ایران باستان بسته به بلندای آن‌ها و تبحر شاعران عمدتا در قالب مثنوی و مسمط مکتوب و به نسل‌ها آینده منتقل شد.
ویس و رامین، خسرو و شیرین، زال و رودابه و حتی داستان‌های کلاسیک دیگر اقوام نظیر لیلی و مجنون و وامق و عذرا، با قلم شاعران پارسی گوی سراسر جغرافیای تمدنی ایران به نظم درآمد.