پس چند هفته تبلیغات و هیاهو، سرانجام نمایش و ضدتظاهرات خامنه‌ای و سپاه که به گفته «ستاد مرکزی یوم‌الله ۱۳آبان» برای۹۰۰شهر برنامه‌ریزی و بسیج مفصل شده بود تا بلکه وضعیت بحرانی نظام و وارفتگی نیروهایش سر و سامان یابد و قیام سراسری مهار شود، سرانجام به‌روی صحنه آمد ولی رژیم نتوانست حتی در قطعنامه تبلیغاتی پایان نمایش از موفقیت آن دم بزند.

همه نهادهای حکومتی بسیج شده بودند و خامنه‌ای در حرفهای دو روز پیش خودش تأکید کرد تا این نمایش با جمعیت هر چه بیشتری برگزار شود. مدارس هم موظف شده بودند همهٔ دانش‌آموزان را مجبور به‌شرکت در این نمایش کنند؛ چرا که به‌گفتهٔ جلال‌زاده رئیس کمیسیون امنیت مجلس ارتجاع و رئیس کمیتهٴ ستاد ۱۳آبان «راهپیمایی ۱۳آبان) امسال به‌دلایلی از اهمیت بالایی برخوردار بود و هم دوست و هم دشمن منتظر این بودند که در ۱۳آبان در خیابان‌ها چه اتفاقی خواهد افتاد؟».

«دلایلی» که او از ذکر آن معذور است، همان طوفان شعله‌ور قیامی است که ۵۰روز است سراسر کشور را درنوردیده و پایه‌های سست ولایت را به‌سختی به‌لرزه درآورده است.

اما واقعاً در این روز و در این نمایشی که این همه برایش زحمت کشیده بودند، «چه اتفاقی افتاد؟». از آن ۹۰۰شهر وعده داده شده، تنها معدودی را تلویزیون رژیم توانست نشان دهد. کسانی که این ضدتظاهرات را با اولین ضدتظاهرات رژیم مقایسه کرده‌اند جمعیتهای نمایش داده شده را کمتر ارزیابی می‌کنند. در این میان تلویزیون رژیم کوشید تجمع مردم در خرم‌آباد به‌مناسبت رحلت پیامبر در ۳مهر را به‌جای راهپیمایی ۱۳آبان جا بزند، اما تولیدگر مربوطه یادش رفته بود تاریخ روی فیلم را پاک کند!

هدف رژیم از این نمایش، پیش از قدرت‌نمایی، اساساً جمع‌وجور کردن نیروهای وارفته‌اش و روحیه دادن به‌آنها بود که بر اثر قیام، به‌قول تحلیلگران خارجی «وارفته‌اند». این را از سخنرانهای مراسم هم به‌خوبی می‌توان دریافت. رئیسی جلاد که سخنران اصلی مراسم تهران بود، خطاب به‌نیروهای رژیم گفت: «آقایان، خانمها دختران و پسران عزیز من! امروز هر کس در هر کجای این کشور نسبت به‌اغتشاش، آشوب، بلوا، ناآرامی، بدمد، بداند یا نداند بخواهد یا نخواهد در جهت راهبرد دشمن حرکت کرده است».

حسینی معاون به‌اصطلاح پارلمانی رئیسی جلاد نیز که سخنران مراسم اردبیل بود، در میان نعره‌های هیستریک «مرگ بر منافق» که باز هم موزیک متن نمایش حکومتی رژیم برضد قیام سراسری بود، از هلاکت ۱۷هزار نیروی رژیم در حملات مجاهدین یاد کرد و گفت: «امروز هم خشونت حداکثری را دارند به‌کار می‌برند. همین دیروز شما ببینید در کرج یک بسیجی را به (کشتند)، یک روحانی را در زاهدان یک امام جماعت را، هدف گلوله قرار دادند».

بسیاری از ناظران مسائل ایران انتظار داشتند که رژیم می‌خواهد با نمایش ۱۳آبان «جواب قاطعی» به‌این «خشونت حداکثری» بدهد؛ اما کوه خلیفهٔ ارتجاع با آن همه غرومب غرومب، موش زایید. این را از قطعنامهٔ پایانی این نمایش به‌خوبی می‌توان دریافت: «ما شرکت‌کنندگان در این راهپیمایی... از مسئولان امر می‌خواهیم ضمن رسیدگی به‌مشکلات معیشتی و رفاهی مردم، صف معترضان و اعتراضات به‌حق آنان را از مغرضان جدا دانسته و راه‌کارهای قانونی بیان انتقادات را فراهم کنند».

آیا خنده‌دار نیست که قطعنامهٔ کذایی ضمن اذعان به‌۵۰روز قیام «مستمر»، قیامی که خود خامنه‌ای هم اعتراف می‌کند می‌خواهند «درخت نظام را از ریشه بکنند» (سخنرانی خامنه‌ای ـ۲۲مهر ۱۴۰۱) از رسیدگی به‌مشکلات معیشتی و اعتراضات به‌حق مردم حرف می‌زند. به‌این ترتیب، نمایش ۱۳آبان به جای این‌که در جهت مهار قیام و کنترل بحران نظام تأثیری داشته باشد، کم و کیف از هم‌پاشیدگی و زهوار دررفتگی نیروهای نظام را بر همگان نمایان کرد.

بگذریم که «پیشاپیش مردم ایران، بر همهٔ نقشه‌ها و نمایش‌های رژیم ولایت در ۱۳آبان مهر ابطال زدند. ثابت کردند خامنه‌ای در مقابله با قیام خلق قهرمان آب در هاون می‌کوبد و شن می‌پزد!» (پیام مسعود رجوی ـ ۱۳آبان ۱۴۰۱).