Coraz łatwiej jest nam wyobrazić sobie, że szkoła może istnieć bez budynku, sal, korytarzy czy szatni. Tak, to rozwój technologii w dużej mierze na to pozwala. Czas pandemii też to potwierdził. Ale od wielu lat, zanim jeszcze usłyszeliśmy o czymś takim jak „szkoła w chmurze”, działają szkoły inne niż wszystkie. Szkoły, w których zupełnie odwrócone są kierunki przemieszczania się uczestników procesu edukacyjnego. Zazwyczaj to uczniowie kierują się do miejsc, gdzie nauczyciele nauczają czy wspierają dzieci w uczeniu się. Rozmawialiśmy o szkołach, które przychodzą do uczniów, a doprecyzowując, to nauczyciele kierują się tam gdzie czekają na nich uczniowie.

Naszą rozmówczynią była Izabela Maciejewska, dyrektorka Zespołu Szkół Nr 33, która w taki sposób o sobie pisze:

„Od wielu lat pracuję jako nauczyciel pozalekcyjnych zajęć wychowawczych z dziećmi i młodzieżą, którzy są dotknięci różnymi chorobami przewlekłymi. Wykorzystuję różne aktywizujące metody pracy, a także odmiany papieroplastyki w codziennej pracy wychowawczo - terapeutycznej na oddziałach szpitalnych.

Od 15 lat kieruję Zespołem Szkół nr 33 Specjalnych dla Dzieci i Młodzieży Przewlekle Chorej w Bydgoszczy - w środowisku nazywanej szkołą szpitalną. Z całym zespołem nauczycieli dbam o umożliwienie chorym dzieciom kontynuacji nauki w warunkach szpitalnych, przy jednoczesnej trosce o odreagowanie stresu i napięć związanych z hospitalizacją, wzmacnianie wiary we własne możliwości oraz rozwijanie dziecięcych zainteresowań i uzdolnień.

Prywatnie - żona, mama dwóch dorosłych synów, miłośniczka poezji śpiewanej i górskich krajobrazów.

Wyznaję zasadę, że nie zmienimy całego świata, ale możemy zmienić świat pojedynczych ludzi, uczynić go radośniejszym i bardziej przyjaznym. Możemy pomóc upadającym na duchu, przeżywającym trudne chwile, tym którym zawalił się świat przez chorobę i cierpienie. Uśmiech na ustach i w oczach oraz otwarcie na drugiego człowieka pozwala skruszyć wiele murów i uczynić świat danej osoby choć o odrobinę lepszym.