Absolutnym bohaterem obrazów Fabio Hurtado jest człowiek, jego obrazy zamieszkałe są przez postacie o tajemniczo niejednoznacznym wyglądzie, coś w połowie drogi między dzieckiem a dorosłością. Ten wykreowany przez malarza świat jest cichy i senny, a przez to niepokojący. Postacie ukazane są w kontekście miejskim na początku nowoczesności przemysłowej i wydają się zanurzone we własnych myślach, są skupione i uważne. Wyrafinowany rysunek, ukryta emocjonalność i pewna kinematograficzna atmosfera tworzą niesamowitą atmosferę tych obrazów. Quasi-kinematograficzna nuta jego obrazów pomaga tu w tym sensie, że przecież istotą kina jest przecież opowiadanie historii. Powtarzający się motyw podróży jest czasami przekształcany w metaforę wewnętrznej wędrówki. Jego obrazy są jak wehikuł czasu, bo artysta zabiera nas w podróż w czasie, przenosi nas swymi obrazami w tajemniczy okres. Niewątpliwie siła obrazów Hurtado skryta jest w jego stylizacji. Znakomite umiejętności rysunkowe i harmonijne wyczucie koloru uzupełniają głęboką tajemnicę emanującą z eleganckich postaci i roli, które odgrywają w obrazach. Silna kreska jest zdecydowana, czysta i geometryczna, kształty pokryte są zgaszonym kolorem, głęboko przemyślanym, zastosowana paleta barw jest jakby wyblakła przez czas, pastelowo-zgaszona, a przez to wywołuje naturalną nostalgię.