To, co wyjątkowo cenne w malarstwie Markusa Matthiasa Krügera to pierwsze wrażenie, w którym widz napotyka namalowane z ogromną starannością krajobrazy udomowione przez człowieka, które początkowo sprawiają wrażenie rzeczywistych, ale z czasem dostrzegamy, że są one przerysowane, tym samym otwierają się na własne interpretacje. Krüger ustanawia nową interpretację, wydawałoby się przebrzmiałego gatunku w sztuce i jest innowatorem współczesnego malarstwa pejzażowego. Z tych obrazów emanuje jakiś złowieszczy spokój. Poczucie, że coś może jeszcze nadejść. Daleko na horyzoncie błyszczy ogień, oświetlając sylwetki wioski. Można wręcz poczuć złowrogą ciszę. Przewrotność tych obrazów polega na tym, że malarz zabiera nas do tego, co jest dla nas znajome, bo widzimy pola, łąki i lasy, a także domy, mury i nieużytki przemysłowe na tle szerokich horyzontów z mistrzowsko ukazanym teatrem chmur. Ale przeczuwamy, że gdzieś czai się coś złego w tych surrealistycznych nastrojach, które serwowane są bez uciekania się do surrealistycznych środków stylistycznych. Widzimy za to obszary przemysłowe i mieszkalne, wyludnione nieużytki lub ceglane ściany stojące tajemniczo w krajobrazie, który budzi lęk przed tym, czego nie rozumiemy lub czego nie znamy. A wszystko to tylko w oparciu o pejzaż.