پس از روی کار آمدن جمهوری اسلامی و طی سال‌های ۱۳۶۰ تا ۱۳۶۷ هزاران زندانی سیاسی و عقیدتی در ایران به صورت فراقانونی اعدام و در اماکن بی نام و نشان دفن شدند. با گذشت چند دهه از زمان وقوع این قتل‌عام‌ها تلاش‌های متعددی توسط نهادهای امنیتی برای از بین بردن این قبیل اماکن ازجمله گورستان خاوران و گلستان جاوید مشاهده شد. از این رو تلاش برای شناسایی و حفظ این مکان‌ها به مثابه حفظ سندی از جنایت علیه بشریت به هدف دادخواهی و مجازات آمرین و عاملین واقعه دارای اهمیت است. پس از خردادماه امسال و دیوارکشی و نصب دوربین در گورستان خاوران و گلستان جاوید، بار دیگر این موضوع پرسش‌ها و نگرانی‌هایی را در بین خانواده‌ها به وجود آورد. برای حفظ خاوران چه راهکارهایی در عرصه بین‌الملل وجود دارد؟ نقش نهادها و سازمان‌های حقوق بشری در این میان چگونه است؟