در شرایطی که کسی به دست نیروهای حکومتی یا وابسته به حکومت بازداشت یا ربوده شده و سرنوشت یا محل نگهداری‌اش معلوم نباشد و اطلاعاتی درباره او منتشر نشود، آن فرد "ناپدیدشده قهری" نامیده می‌شود. شمار زیادی از مخالفان و منتقدان جمهوری اسلامی از دهه ۶۰ تا به امروز قربانی ناپدیدسای قهری شده‌اند. شهروندان بهائی در ایران نیز یکی از اصلی‌ترین قربانیان ناپدیدسازی قهری در ایران هستند. از این میان، سازمان ملل متحد تا به امروز نام و پرونده ۵۱۸ نفر از کسانی را که در جمهوری اسلامی ایران به شکل قهری ناپدید شده‌اند ثبت کرده است. از سوی دیگر، جمهوری اسلامی تاکنون به کنوانسیون بین‌المللی حمایت از کسانی که با توسل به زور ناپدید شده‌اند، نپیوسته و همچنان برای حذف مخالفانش از این شیوه امنیتی استفاده می‌کند.