روز چهارشنبه تهران، با دهها کانون خیزش و درگیری و خشم و آتش شعله‌ور، میدان رویدادی بی‌سابقه بود و رکوردی تازه در ۴۰روز گذشته در «شورشی‌ترین شهر جهان» بر جای گذاشت. بالاترین فراز این قیام نه فقط در تهران بلکه در سراسر ایران رقم خورد.

در این روز ۶۳شهر ایران، صحنهٔ فوران خشم و خروش و درگیری و اعتصاب بود و قیام‌آفرینان دلیر، به راستی زمین را زیر پای خلیفهٔ فرتوت ارتجاع و ایادی جنایتکارش به‌لرزه درآوردند. در این نبرد جانانه و سراسری، دانشجویان ۶۵دانشگاه در سراسر کشور نیز شرکت فعال داشتند.

نفس این‌که با گذشت ۴۰روز از آغاز قیام، شاهد چنین اوجی هستیم، بیانگر واقعیتهای مهمی است که سلسله‌وار نتایج مهمی از آن منتج می‌گردد.

فارغ از افت و خیزهای مقطعی، که طبیعت هر جنگی است، اما منحنی قیام در مجموع، پیوسته صعودی بوده و قیام کماً و کیفاً گسترش و ارتقا یافته است. از این تداوم و مسیر رو به بالایی که قیام پیموده، می‌توان سازمان‌یافتگی قیام را نتیجه گرفت؛ به‌خصوص که رژیم با تمام قوا درصدد آن بود که لیدرها را به‌مثابه لوکوموتیو این حرکت، شناسایی و دستگیر و از دور خارج کند، غافل از آن‌که قیام خود مهد پرورش لیدرهای قیام‌آفرین است. هر روز شهر جدیدی و اقشار جدیدی، با هزاران رزمندهٔ تازه نفس به‌قیام می‌پیوندند و قیام را پرتوان‌تر از قبل، پیش می‌برند.

مسیری که شعارهای قیام طی کرده نیز، از یک‌سو بیانگر ماهیت قیام است و از سوی دیگر حاکی از تکامل آن است. قیام از روز اول که با شعارهای «مرگ بر خامنه‌ای» و «می کشم می‌کشم هرآن که خواهرم کشت»، آغاز شد، تاکنون هم‌چنان روی رأس نظام و سرنگونی تمامیت رژیم متمرکز بوده است. از سوی دیگر شعارها نیز حاکی از عزم جزم قیام‌کنندگان به ادامهٔ راه تا سرنگون کردن تام و تمام رژیم است؛ هم‌چون می‌میریم، می‌جنگیم، ایرانو پس می‌گیریم. بجنگ تا بجنگیم، و این دیگه اعتراض نیست، این خود انقلابه» به‌روشنی سمت و سوی انقلابی و رادیکالیسم قیام را نشان می‌دهد. تا آنجا که یکی از اعضای مجلس ارتجاع، ضمن لجن‌پراکنی آخوندی و عقده‌گشایی علیه قیام‌کنندگان، با وحشت اذعان کرد: «مردم ما مشکلات اقتصادی زیادی دارند، اما می‌بینیم که در این اغتشاشات به‌هیچ‌وجه بحثهای اقتصادی مطرح نشد» (آخوند نبویان ـ سایت حکومتی تابناک ـ ۵مهر).

آری، مردم، تمام اقشار مردم، تنها سرنگونی می‌خواهند و به‌چیزی کمتر از نابودی تمامیت نظام منحوس ولایت فقیه رضایت نمی‌دهند و بر سینهٔ همهٔ کسانی که از گفتگو حرف می‌زنند و سعی می‌کنند این قیام را به‌وادی بی‌هزینگی، پرهیز از پرداخت قیمت و مطالبات سیاسی و اقتصادی بکشانند، دست رد می‌کوبند.

جنگندگی و شجاعت قیام‌آفرینان که با دست خالی در برابر مزدوران تا دندان مسلح رژیم می‌ایستند و آنها را فراری می‌دهند، اعجاب و ستایش جهانی را برانگیخته است و این خود نتیجه و محصول بی‌شکاف بودن آنها در هدف و آرمان سر نگونی است.

پابه‌پای گسترش قیام و رادیکال‌تر شدن شعارها، شیوه‌های نبرد نیز مداوماً تکامل و ارتقا پیدا کرده است، قیام‌کنندگان از سنگ و از آتش زدن بنرهای تبلیغاتی و مظاهر رژیم شروع کردند و امروز کوکتل مولوتف می‌رود که جای سنگ را بگیرد؛ هم‌چنان که آتش زدن اماکن رژیم، به‌خصوص مراکز و نهادهای سرکوب و نیز گوشمالی دادن و مجازات عوامل سرکوبگر، به‌امری روزمره تبدیل شده است.

متقابلاً رژیم تمام نیروی سرکوبگر خود، از نیروی انتظامی، سپاه و وزارت اطلاعات و غیره را برای مهار قیام به‌کار گرفته است. اسنادی هم که توسط کمیسیون و امنیت شورای ملی مقاومت، افشا شده، بیانگر همین امر است، اما نتوانسته آن را متوقف یا حتی کند کند و این خود بیانگر «استمرار» و «مهار ناپذیری» قیام است.

اما گسترش خیزشهای روز چهارشنبه در۶۳ شهر و در دانشگاهها ایران و مشخصاً آنچه که در این روز در تهران- که به تنهایی شاهد دهها کانون خروش و شورش بود- رخداد؛ همراه با تمرکز شعارها روی شخص خامنه‌ای در سه عرصه یاد شده (تهران، سراسر ایران و دانشگاهها)، فراتر از کمیت و گسترش و فراتر از استمرار و مهار ناپذیری، از یک «جهش و اعتلا» حکایت داشت.

درود به شورشگران چهارشنبه که موفق شدند پیام این جهش و اعتلا را در این شعار فراگیر شان در ایران و جهان طنین‌افکن سازند و بر فرق خلیفه ارتجاع و جنایت بکوبند: «امسال سال خونه، سید علی سرنگونه»!