در چهل و سومین روز، قیام سراسری از یک فراز دیگر عبور کرد.

رژیم آخوندی خیز برداشته بود تا در این روز (جمعه ۶آبان) با بهره‌برداری از جنایت فجیع کشتار زائران شاهچراغ و با راه‌اندازی ضدتظاهراتها و کارناوال‌های مشمئزکننده و با عربده‌های «مرگ بر منافق» و «اعدام باید گردد»، کشتار قیام‌کنندگان را زمینه‌سازی کند، اما از زاهدان و سراوان در جنوب شرقی کشور تا مهاباد و بانه در شمال غربی میهن، چنان تودهنی خورد که مات و مبهوت بر جا ماند.

دلاوران بلوچ با مزدوران مسلح رژیم درگیر شدند و در زاهدان با ۶شهید و در سراوان با ۴شهید، بهای نبرد با جلادان و به‌دست آوردن آزادی را پرداختند.

در کردستان بپا خاسته نیز، شورشگران طی جنگ و گریزی جانانه با مزدوران سرکوبگر خامنه‌ای، از جمله در مهاباد با ۳شهید و در بانه با ۲شهید، توطئهٔ خامنه‌ای را بر سرش خراب کردند و به‌دیکتاتور پا به‌گور ولایت گوشزد نمودند که برای فرو کردن دست خود به‌خون مردم و جوانان میهن، نه یک بار و دو بار بلکه ده بار دیگر بایستی فکر کند؛ چرا که اکنون به‌چشم می‌بیند همان‌گونه که خون مهسا جرقه شد و آتش قیام و انقلاب را برافروخت، هر قطره خونی که از پیکر شهیدی، در هر جای ایران بر خاک می‌ریزد، بذری می‌شود و شورشگران دیگری سراپا شعله‌ور از خشم انقلابی سر برمی‌دارند.

البته مردم ایران پاسخ خود به اقدامات سرکوبگرانه و جنایتکارانه برای ارعاب و مهار قیام را طی ۴۳روز خیزش و قیام مستمر و با شعارهایی هم‌چون «می‌جنگیم، می‌میریم، ایرانو پس می‌گیریم» و «بجنگ تا بجنگیم» داده‌اند. ۶آبان آزمون اصالت این شعارها بود.

بسیار با معناست که انگیزهٔ هموطنان بلوچ در خیزش و قیام ۶آبان، کشتار و قتل‌عام سبعانهٔ نمازگزاران زاهدان (در ۷مهر ماه) بود. دلیل و انگیزهٔ خیزش هموطنان کرد نیز، خونخواهی و خاکسپاری شهیدان روز قبل بود که برای دادخواهی خون مهسا به‌میدان آمده بودند. این بار نیز شهیدانی دیگر به‌خاک افتادند که خونشان انگیزه خیزشهای بعدی خواهد شد. آنها نیز این پیام را به‌رژیم جلادان دادند که از فدیه و قربانی برای به‌کف آوردن گوهر آزادی نمی‌هراسیم و «یک نفر که کشته شه، هزار نفر پشتشه». این پیام مشترک همهٔ مردم به‌جان آمده و قیام‌آفرینان در سراسر ایران است. در آمل نیز قیام‌کنندگان در برابر پاسداران شرزه و تا دندان مسلح، زنجیر بستند، سینه‌های خود را سپر کردند و خطاب به‌دشمن فریاد زدند: این سینه‌های ما و گلوله‌های شما! بزنید! شلیک کنید! ما نمی‌ترسیم! در این صحنهٔ فراموش نشدنی، این مزدوران بودند که ترسیدند و بر خود لرزیدند.

آری، همان‌گونه که رئیس‌جمهور برگزیدهٔ مقاومت در پیام خود گفت: «این است قیام پرتوان ایران که در سراسر میهن اشغال‌شده، جانهای شیفتهٔ دهها میلیون ایرانی را مسحور یک واژهٔ خجسته کرده است: آزادی، آزادی، آزادی!» (پیام مریم رجوی ـ ۶آبان ۱۴۰۱).