خاطرات زندان خواهر مجاهد پوران نائبی
عشق حقيقي ترين احساس بشري ست آنقدر حقيقي كه 120 هزار نفر به طناب هاي دار بوسه زدند.
و به جوخه هاي اعدام سلام كردند. آنقدر حقيقي، كه انسان هاي بسياري با جسم هاي نحيفشان سخترين شكنجه هاي غير انساني را تجربه كردند و تاب آوردند. عشق بود كه مقاومت آفريد، و عشق بودكه رسم تسليم ناپذيري انسان را در تاريخ ثبت و جاري كرد. عشق به خاك خود، عشق به همنوع خود و عشق به آزادي.
پوران نائبي مجاهدي كه در ميان عاشق ترين انسانهاي عصر ما زيست، دوشادوش آنها در نبردي سهمگين شركت داشت، و خود چهره مقاوم زنداني در چنگال هيولاي آدمخواري ست كه مرزهاي جنايت ورذالت را درنورديده.
او در 19 خرداد 1360 در حالیکه قصد شركت كردن در یک تظاهرات مسالمت آمیز را داشت، در میدان فردوسی، پس از آنكه مورد ضرب و شتم وحشیانه چماقداران با چاقو و پنچه بکس و سنگ و چماق قرار گرفت، دستگير شد. او و مجاهد شهید زهره قائمي، در حاليكه از ناحيه سرو صورت زخمي شده بودند توسط اوباش چماقدار ولباس شخصي ابتدا به كميته فردوسي و بعد كميته عشرت آباد و سپس به همراه 70 نفر ديگر از بازداشت شدگان به اصطبل جهانباني منتقل شدند، و دژخيمان پس از سه هفته آنها را به زندان قزلحصار منتقل كردند .
اين دستگيري شروع پهنه ديگري از مقاومت در برابر دشمن بود. مقاومتي كه با گنج عظيمي از چهره هاي حماسين فرزندانش، تا ابد به خود خواهد باليد . فرزندان ايستادگي كه تاريخ فردا با نام آنها آغاز خواهد شد.