واحد مسکونی که از اوایل سال ۱۳۶۲ تشکیل و در خرداد۱۳۶۳جمع شد حقیقتی ست که رژیم آخوندی سعی در پنهان کردن آن داشت. خواهر مجاهد پوران نائبی که از آذر سال۶۲تا خرداد سال۶۳در واحد مسکونی زندان قزلحصار به‌سر برد از مقاومت شیرزنانی سخن می‌گوید واز لحظات سخت زندانی ای که مرعوب شکنجه‌گر نشد. آن که ایستاد تا حماسه مقاومت را رسمی جاودان کند.
درواحد مسکونی زندان قزلحصار که با هدف از بین بردن روح مقاومت در زندانیان زن برپا شده بود شکنجه‌های مختلفی بود:
- ساعتها ایستادن روی یک پا در حالی که دو دست بالا هست.
-ضربه به‌سر با کابلهای سیم دار یا چوب میخدار.
-وادار کردن فحش و بد و بیراه به دوستان و سازمان و رهبری روی یک صندلی به‌نام صندلی اعتراف.
-پخش نوحه و روضه از بلندگوها با صدای بلند بعد از ۱۲شب تا صبح.
-زدن به‌سر و پهلو هنگام خواب.
-صدای حیوانات را در آوردن.
-مجبور کردن زندانی به حرکت به‌صورت چار دست و پا با چشم‌بند و چادر و سوار شدن خائنان و بازجوها روی زندانی.
- ساعتهای متوالی در آفتاب نگه‌داشتن با تمامی پوشش و چادر و چشم‌بند.
-شکنجه و شلاق یکدیگر در مقابل هم در حالی‌که که نفر ناظر با چشم‌بند بود و فقط صدای شلاق و کابل و آه و ناله و....رامیشنید.
-نگه داشتن زندانی به‌صورت سیبل و لگد پرانی بازجوها و شکنجه‌گرانی که از کنار او رد می‌شدند به نقاط حساس بدن از پشت و جلو و شکم و پهلو.....