۲۹تیرماه بیستمین روز تجمع، اعتراض و تظاهرات یاران شورشگر در برابر مجلس بلژیک و روزهای متوالی دیگر تظاهرات و تحصن در ۱۸کشور جهان بود. بیست روزی که بلژیک را تکان داد و دامنهٔ تأثیرگذاری آن اروپا را درنوردید. اعتراضهای خستگی‌ناپذیری که رهبر مقاومت، مسعود رجوی آن را «فریاد نمایندگان مردم ایران» نامید (۲۹تیر).

اعتراض‌هایی که در کنار کارزار گستردهٔ سیاسی و افشاگرانهٔ مقاومت ایران، مانع از آن شد که آنطور که مماشاتگران می‌خواستند، نیم‌ساعته سر و ته زدوبند کثیف با آخوندها را هم بیاورند و اکنون دو هفتهٔ توفانی است که معامله با بانکدار تروریسم، تبدیل به‌بحران سیاسی در بلژیک شده است. تظاهرات خستگی‌ناپذیری که همراه با کارزار گستردهٔ سیاسی، دو بار و هر بار یک هفته رأی‌گیری در پارلمان بلژیک بر سر لایحهٔ این معاملهٔ کثیف را عقب انداخت. ایستادگی و رزمی که وجدانهای بیدار در خود پارلمان بلژیک را هم برانگیخت تا ضمن این‌که این زدوبند را «رویهٔ خطرناکی» بنامند که «جوخه‌های ترور تهران را در سراسر اروپا گسترش می‌دهد»، از مقامات دولت این کشور بازخواست کنند که لایحهٔ شما یعنی ما «تروریست‌های بعدی را دعوت می‌کنیم که به‌خاک بلژیک بیایند» (پیتر درور-رئیس فراکسیون حزب ان.وی.آ- جلسهٔ پارلمان-۱۴تیر).



اکنون پس از دو هفتهٔ توفانی سخنگوی وزارت‌خارجهٔ آخوندها دستپاچه به‌صحنه می‌آید و رسید ضربه دریافتی از مقاومت ایران را می‌دهد. در نشست خبری ۲۹تیرکنعانی، این پرسش طراحی شده توسط خبرنگار حکومتی مطرح می‌شود که «‌در روزهای گذشته و هفته‌های گذشته شاهد برگزاری تجمعات مجاهدین در کشورهای اروپایی علیه دیپلمات گروگان گرفته شده‌مان در بلژیک بودیم، خواستیم ببینیم شما به کشورهای اروپایی توصیه‌یی در این خصوص دارید یا نه؟». سپس کنعانی برافروختگی و «توصیهٔ» معنی‌دار نظام آخوندی را بیان می‌کند و می‌گوید: «در خصوص کشورهای اروپایی معتقد هستم که باید از ایجاد فضای فعالیت سیاسی رسانه‌یی برای این سازمان (مجاهدین) جلوگیری کنند و منافع خود را به‌سرنوشت مجاهدین گره نزنند».

سخنگوی وزارت‌خارجهٔ رژیم آنگاه اذعان می‌کند که درد اول و آخر نظام آخوندی مجاهدین، مقاومت ایران و جنگ صد برابر آنها برای سرنگونی نظام است و از این رو «موضوع مجاهدین همواره در مذاکرات نظام با کشورهایی که متأسفانه به محل اقامت مجاهدین بدل شده‌اند، مورد گفتگو بوده» و این گفتگوها «هم‌چنان ادامه پیدا خواهد کرد!».



این درست همان حرفی است که سوم تیرماه غریب آبادی، معاون قضاییهٔ جلادان هم گفت که «ما در هیچ ملاقاتی نیست که با سفرای کشورهای اروپایی یا هیأتهای کشورهای اروپایی داشته باشیم و به‌قضیه مجاهدین نپردازیم!».

علت هم روشن است. آخوندها می‌دانند و ۴۳سال نبود و نابودی‌شان را در بود این مقاومت و مجاهدین دیده‌اند. برای همین هم خمینی از همان ۴دههٔ پیش گفت دشمن ما نه آمریکاست، نه شوروی، بلکه همین جا در تهران، مجاهدین هستند (نقل به مضمون)؛ رئیسی جلاد هم می‌گوید «هر فتنه‌یی که در این ۴۰ساله در کشور هست، جای پای مجاهدین را در آن می‌بینید؛ شما نمی‌توانید از یک جریان علیه نظام یاد بکنید و جای پای مجاهدین را در آنجانبینید!» (۶تیر۱۴۰۱).

امروز نیز آخوندها «جای پای مجاهدین‌» و یاران شورشگر را در جلوگیری از معاملهٔ شرم‌آور بلژیک و آزادی دیپلمات تروریست خود می‌بینند و ضمن عجز و لابه از کشورهای اروپایی برای محدود کردن مجاهدین، مجبور می‌شوند رسید کلان‌ضربه دریافتی از این مقاومت را بدهند.