همزمان با نمایش تحلیف آخوند جلاد رئیسی به‌عنوان رئیس‌جمهور دیکتاتوری ولایت فقیه، صدای دیگری از آن سوی جهان در تمام دنیا طنین‌انداز شد. این صدای ایران، صدای مردم ایران و صدای مقاومت آزادی‌ستان ایران بود.

رژیم آخوندی با برگزاری مراسم تحلیف و در حالی که تلاش می‌کرد با زرق و برق و تشریفات پرخرج، صورت خود را با سیلی سرخ کند، اما در سخنرانیهای سران سه قوه به‌اجبار وحشت‌زدگی از شرایط انفجاری جامعه نمودار بود. در اظهارات آنها ابر بحرانهای نابود کننده‌یی که از هر سو رژیم را احاطه کرده‌اند، هم‌چنین طرد و انزوای بین‌المللی و بحران درونی یک رژیم شقه شقه، به‌وضوح قابل رؤیت بود. این از جانب رژیمی که ویژگی‌اش دجالیت مافوق تصور در سفید جلوه دادن سیاهی‌هاست، تنها یک معنا دارد؛ این‌که کار از این حرفها گذشته، کارد به استخوان رسیده و نظام ولایت در نهایت درماندگی و در سراشیب سقوط و سرنگونی قرار گرفته است.



اما صدای پرطنینی که در سوی دیگر جهان شنیده می‌شد، دقیقاً معکوس آن، صدای نیروی عظیمی بود که در حال برآمدن است. این صدا از کنفرانس آنلاینی به گوش می‌رسید که توسط دفتر نمایندگی شورای ملی مقاومت ایران در آمریکا برگزار شده بود، برای ارائهٔ کتاب «ایران، فراخوان برای عدالت ـ پرونده حسابرسی از ابراهیم رئیسی به‌خاطر جنایت علیه بشریت».

این کتاب که در یک مقدمه و ۶ فصل به زبان انگلیسی منتشر شده و حاوی اسناد، گزارشها و شواهد جنایات آخوند رئیسی علیه بشریت و اعدامهای صورت گرفته توسط او به‌ویژه نقش جنایتکارانه‌اش در نسل‌کشی و قتل‌عام سال۶۷ است، خود موضوع بحث جداگانه‌یی است؛ موضوع مد نظر در اینجا، این است که انتشار این کتاب گویای ارادهٔ خلقی است که برای به محاکمه کشاندن رئیسی و همهٔ آمران و عاملان قتل‌عام ۳۰هزار زندانی سیاسی در سال۶۷ عزم جزم کرده است. این یک ادعا نیست، برجسته‌ترین حقوقدانان و شخصیتهای حقوقی که در این کنفرانس حضور داشتند و سخن گفتند، بر ضرورت این محاکمه تأکید کردند.



جفری رابرتسون رئیس سابق دادگاه ویژهٔ ملل متحد که حاکمان جنایتکار سیرالئون را محاکمه و محکوم کرده، با خاطرنشان کردن این‌که با هر تعریف، قتل‌عام سال۶۷ جنایت علیه بشریت به‌شمار می‌آید تأکید کرد: «آنچه در تابستان سال۱۳۶۷ صورت گرفته نه فقط جنایت علیه بشریت بلکه یک نسل‌کشی است». جفری رابرتسون هم‌چنین با اشاره به معاهدات بین‌المللی تصریح کرد: «رئیسی یک جنایتکار بین‌المللی است و هرگاه امکان دستگیریش باشد باید بازداشت شده و محاکمه بشود او باید به‌طور غیابی محاکمه شود».



مایکل موکیزی وزیر دادگستری سابق آمریکا نیز که خود یک قاضی و حقوقدان برجسته است با اشاره به امکان‌پذیر بودن تشکیل یک تریبونال ویژه برای محاکمهٔ رئیسی خاطرنشان کرد: «این امر بر اساس دادگاه نورنبرگ و رویه قضایی منتج از آن، امری عملی است و جامعه بین‌المللی باید با پایان استمالت از این رژیم برای تشکیل چنین تریبونالی اقدام کند».



همین موضوع را سناتور جوزف لیبرمن کاندیدای معاونت ریاست‌جمهوری آمریکا نیز به‌نحو دیگری بیان کرد و از جمله به حمایت دو حزبی کنگرهٔ آمریکا در حمایت از مقاومت ایران و قطعنامهٔ ۱۱۸ که به حسابرسی برای قتل‌عام۶۷ فراخوان داده، اشاره نمود.



خلیفهٔ پلید ارتجاع در مرحله پایانی حکومت رو به زوال خود، به انقباض و متمرکز کردن قدرت در دست کسانی روی آورده که به‌طور کامل به او وفادارند. او ریاست‌جمهوری را به یک قاتل قتل‌عام، قوه قضاییه را به یک سردژخیم گوشخواری به نام اژه‌ای و قوه مقننه را به یک چوبزن کف خیابان سپرده، تا از این طریق مردم به‌پاخاسته ایران را مرعوب کند، اما هر روز بیش‌از‌پیش روشن می‌شود آن کسی که باید از عواقب این کار بترسد خود او و نظام رو به سقوطش می‌باشد.