Wydaje się, że najciekawszy okres w twórczości młodej artystki przypadł na czas izolacji podczas trwającej pandemii. Jej realistycznie namalowane portrety samotnych kobiet za parawanem zaparowanej szyby wręcz domagały się interpretacji. Były to najczęściej autoportrety, które mimo całego sztafażu realistycznego, a nawet hiperrealistycznego, wydawały się nieco wyabstrahowane, oderwane od widzialnej rzeczywistości. A to głównie za sprawą mokrego szkła kabin prysznicowych, za którymi kryła się modelka. W wielu przypadkach portretowana kobieta spogląda na nas z obrazu pustym wzrokiem, czasem zasłania dłońmi twarz, jest jak zamknięta w wilgotnej i zaparowanej klatce.