ابتدا اجازه بدهيد بحث جلسه قبل را به اختصار يادآوري كنيم.
در جلسه گذشته، اهميت و لزوم ايدئولوژي، معني و تعريف آن را بحث كرديم.
و گفتيم كه ، بدون يك ايدئولوژي انقلابي، نميتوان نهضتي انقلابي داشت.
بدون يك ايدئولوژي انقلابي، نميتوان سازماني انقلابي داشت.
و بدون يك ايدئولوژي انقلابي نميتوان فردي انقلابي ساخت.
چرا كه ايدئولوژي به منزله چراغ راهنما و راهگشاي عملمان است.
بايستي تأكيد كنيم كه ، يكي از بارزترين وجوه و سيماي مميزه حيات انسان،
خصيصه و كاراكتر ايدئولوژيك آن است.
.يعني انسان تنها موجودي است كه ايدئولوژيك زندگي ميكند، يعني ميتواند بكند.
اينجاست كه معناي عبارت نغز و پرمعنايي را كه به امام حسين)ع( نسبت
ميدهند، را درك ميكنيم .كه برحسب آن، زندگي، عقيده و جهاد در راه آن عقيده،
در همين رابطه بود كه در جلسه گذشته گفتيم، هر كس بايد خودش براساس
موازين اسلامي ، مجتهد باشد. يعني قانع شده و آگاهانه انتخاب كرده باشد.
مثلاً بداند كه خدا هست! چرا خدا هست؟
به هرحال واقعاً بايد عقيده مند باشد.
بنابراين، مسأله مهم اين است كه چگونه ميتوان، ايدئولوژي و مكتب معتبر
و درستي پيدا كرد.
و به آن دل بست و نسبت به آن قانع شد.
به نحوي كه بتوانيم بگوييم، كاملاً آگاهانه و به دور از آثار خودبخودي يا تمايلات خودبخودي محيط،كشور، تربيت، طبقه و گروهمان؛ ايدئولوژيمان را انتخاب كرده ايم.
... سپس پاسخهاي اسلام، به سه مسأله اساسي ايدئولوژي را مرور كرديم.
اين پاسخها را كه از اصول دين، يعني توحيد، نبوت و معاد گرفتيم، به ترتيب عبارت بودند از:
•اين جهان و اين هستي، پوچ، بيهوده و بيحساب و كتاب نيست.
بلكه هدف، مقصد و منظوري در كار است.
•انسان موجودي مطلقاً مجبور نيست؛ يعني انسان، مسئول، داراي اراده آزاد و اختيار نسبي است.
•حركت خودبخودي در جامعه و تاريخ مردود، و تكامل اجتماعي و تاريخي در سمت معين خود، نيازمند رهبري و دخالت دادن شرط آگاهانه و ارادي است.