اگر می‌خواهیم ماهیت الیگارشی آخوندی و مافیای تودرتوی آن را بشناسیم، فقط کافی است نگاهی به شعارهای تبلیغاتی ابراهیم رئیسی و خروجی آن در جامعهٔ ایران بیاندازیم.

تا آنجا که به ادعا، حرف مفت و پروپاگاند برمی‌گردد از سلف خود در پاستور، چیزی بیشتر دارد. ادعاهای او را وقتی در کنار عملکرد و کارنامه‌اش می‌گذاریم آن قطعهٔ معروف وحشی بافقی در مورد تقسیم ارث بین دو برادر در ذهنمان تداعی می‌شود.

در مقام قمپز در کردن و دروغ تحویل ملت دادن، وزیر راه و شهرسازی او می‌گوید در مصالح مادر مانند سیمان و فولاد مشکلی ندارد؛ اما هنگامی که از این شعارهای اتوپیایی وارد واقعیت سرسخت می‌شویم و این ادعا را در بوتهٔ آزمایش می‌گذاریم می‌بینیم که «دولت جوان حزب‌اللهی»! حتی آن «چمچهٔ هریسه و حلوا» را نیز به محرومان و زحمتکشان ایران نمی‌بخشد. کارگزاران آن قرار گرفتن چند خشت گلی و بلوک ساده بر روی هم و تبدیل آنها به یک آلونک محقر را نیز برنمی‌تابند و در آستانهٔ فصل سرد آن را بر سر بی‌سرپناهان خراب می‌کنند. کدام را باید باور کرد؛ ادعای ساخت یک میلیون مسکن در سال یا ویران کردن آلونک محرومان با لودر و انتظامی را؟



هر کسی که ویدئوی یورش وحشیانهٔ مأموران شهرداری این رژیم را به منطقهٔ قاسم‌آباد زاهدان در استان سیستان و بلوچستان دیده باشد تارهای احساسش بارها با شنیدن صدای ضجه‌های هاجر ریگی لرزیده است. به‌یاد بیاوریم فاجعهٔ جان باختن آسیه پناهی زن ۵۵سالهٔ کرمانشاهی در بیل لودر حکومتی را. این خاطرهٔ جگرسوز هنوز سینه‌ها را خراش می‌دهد و خشمی مقدس را در وجدان هر یک از ما بیدار می‌کند. خراب‌ کردن آلونک هاجر ریگی در سوز سرما تداوم این ظلم را یادآوری می‌کند.

آنچه در این ویدئو شاهد آن هستیم این است که مأموران مسلح به همراه دو زن چادری از نیروی انتظامی با خشونت تمام با هاجر، مادر ۷فرزند برخورد می‌کنند و او را در میان می‌گیرند تا اعتراضش برای جلوگیری از ویران‌کردن سرپناهش به جایی نرسد. در این کشاکش وقتی هاجر به زمین می‌افتد و از حال می‌رود، مأموران با قساوت تمام به یک شهروند معترض می‌گویند: «نگران نباش اگر مرد ما پولش را می‌دهیم»!

برای شناخت جایگاه انسان و کرامت او در این نظام جهنمی، نیازی به شناخت‌های پیچیده و فرو رفتن در خود و تعمق نفسانی به شیوهٔ ویلهم وونت، پایه‌گذار علم روان‌شناسی تجربی نیست، کافی است به‌اطرافمان سر بچرخانیم و ببینیم آیا در این مرز و بوم جایی به چشم می‌خورد که ظلم شداد عمامه‌دار شامل آن نشده باشد.

فیلم دیگری در شبکه‌های اجتماعی موجود است. در این فیلم نشان داده می‌شود که چطور مردم آن محل بعد از رفتن مأموران بلوک‌های آلونک ویران‌شده را با گل به هم چسبانده و یک دیوار موقت برای هاجر ساخته‌اند تا او بتواند در پناه آن سرمای شب را به صبح آورد. این است چهرهٔ واقعی رئیسی، جلاد قتل‌عام۶۷، که مجیزگویانش با دجالیت او را «سید محرومان» می‌خوانند.

منظور از ساخت یک میلیون مسکن، استعاره‌یی است از خانهٔ آخرت.

ناهید خداکرمی، رئیس کمیتهٴ سلامت شورای حکومتی شهر تهران پیش‌تر گفته بود که برای هر تهرانی یک قبر رایگان در نظر گرفته شده است! اکنون جلاد مرگ‌آشام با مددگیری از «نعمت» و «فرصت» کرونا دارد به وعده‌اش عمل می‌کند.

این بخشی از وعده‌یی است که در سال۵۷ خمینی در بهشت‌زهرای تهران با اسم رمز «آباد کردن قبرستانها» از آن پرده برداشت.

در نقطهٔ مقابل، وعدهٔ مردم و مقاومت ایران نیز برای برکندن و سوزاندن این ریشهٔ فاسد به سرآمد تحقق خود نزدیک می‌شود.

آیا آن روز نزدیک نیست؟