در ادامهٔ کشمکش در رژیم بر سر طرح محدودسازی و مسدودسازی فضای مجازی، موسوم به‌طرح صیانت، این طرح از کمیسیون ویژه مجدداً به‌ صحن عمومی مجلس ارتجاع برگشت.

تصمیم به بازگرداندن طرح، در یک جلسهٔ غیرعلنی به‌رأی گذاشته شد و با ۱۲۰رأی موافق در برابر ۱۰۹رأی مخالف، تصویب شد و طرح کذایی به‌ صحن عمومی برگشت. هنوز از پشت‌پردهٔ این رأی‌گیری غیرعلنی گزارشی منتشر نشده اما روشن است که جنگ‌وجدال شدیدی در جریان بوده که هنوز هم پایان نیافته است. زیرا در حالی که آخوند سلیمی، عضو هیأت‌رئیسهٔ مجلس، از بازگشت قطعی طرح به‌ صحن علنی خبر می‌دهد، یک عضو دیگر مجلس ارتجاع به‌نام «نوباوه» می‌گوید: «رأی‌گیری در جلسه غیرعلنی... تنها یک رأی‌گیری استمزاجی برای نظرخواهی بوده و به‌معنای بازگشت این طرح به‌ صحن نیست»(خبرگزاری سپاه پاسداران ۲۲فروردین).

نکتهٔ عجیب این‌که در حالی که ۱۸۵عضو مجلس نامهٔ درخواست بازگشت طرح موسوم به‌ صیانت را از کمیسیون ویژه به‌ صحن عمومی امضا کرده بودند، اما تنها ۱۲۰نفر به‌ آن رأی مثبت دادند و معلوم نیست ۶۵تن دیگر چرا و چگونه تغییر رأی داده‌اند.

به‌هرحال جنازهٔ طرح مسدودسازی و محدودسازی اینترنت و فضای مجازی که رژیم با دجالگری آن را «طرح صیانت از حقوق کاربران در فضای مجازی» می‌نامد، ماه‌هاست که روی دست مجلس ارتجاع است و بحران دیگری را در درون نظام شکل داده، طوری که به‌علت کشمکش باندها، تاکنون نتوانستند آن را رسمی کنند. اگر چه به‌طور چراغ خاموش، از جمله با کند کردن شدید سرعت اینترنت و دست‌کم ۲برابر کردن قیمت خدمات اینترنتی همین محدودسازی را عملی کرده است و حتی در درون رژیم هم اذعان می‌کنند که کندی سرعت اینترنت «ناشی از اجرای بی‌سر و صدای همان طرح صیانت پیش از تصویب قانون است»(روزنامهٔ حکومتی همدلی ۳اسفند ۱۴۰۰).

کسانی که بر مسدود کردن فضای مجازی اصرار می‌ورزند، بر نقش آن در افشای جنایت‌های رژیم از یک‌سو و انتقال سریع پیام‌های مقاومت و نیز امکان ارتباطات بی‌مانندی که اینترنت و شبکه‌های اجتماعی، برای مردم، به‌خصوص اقشار معترض فراهم می‌کند، انگشت می‌گذارند که امنیت رژیم را به‌خطر انداخته است.

آخوند علم‌الهدی، امام جمعه و نماینده خامنه‌ای در مشهد، در نمایش جمعهٔ اخیر(۱۹فروردین) این شهر، وحشت این جماعت را به‌وضوح بازتاب داده و بر سر مجلس ارتجاع و دولت رئیسی جلاد فریاد می‌کشید: «بابا خطر هست دشمن آمده تا بیخ گوش ما نه! دشمن آمده تا حلق ما همه چیز ما را گرفته و همه چیز را دارد می‌گیرد ولی شما امروز و فردا می‌کنید... آخر چرا این‌قدر معطل هستید معطل چی هستید؟».

پیش از او خامنه‌ای، بارها از فضای مجازی و ول بودن آن ابراز وحشت کرده و از کارگزاران نظامش که اهتمام لازم را در این امر نشان نمی‌دهند، شکوه و شکایت کرده است.

اما مخالفان داخلی طرح صیانت هم استدلال‌های خود را دارند. این استدلال‌ها ۳وجه سیاسی ـ اجتماعی، اقتصادی و فنی دارد:

به‌لحاظ سیاسی ـ اجتماعی یا در واقع امنیتی، می‌گویند از آنجا که معیشت و اشتغال انبوهی از مردم با فضای مجازی گره خورده، بیم آن هست که این مسأله خود به‌ یک تهدید امنیتی تبدیل شود و آتشزنهٔ خیزش و قیام گردد. آنها هم‌چنین خاطرنشان می‌کنند «هر زمان که موضوعات حاد سیاسی و امنیتی در کشور پیش بیاید حاکمیت تصمیم به‌ انسداد اینترنت می‌گیرد» و نیازی نمی‌بینند که قبل از وقوع خیزش یا قیام، اقدامی صورت بگیرد که خودش ریسک امنیتی دارد.

به‌لحاظ اقتصادی، می‌گویند دود قطع و مسدود کردن اینترنت به‌چشم خود رژیم هم می‌رود. چرا که ضرر و زیان اقتصادی رژیم از قطع اینترنت طی روزهایی که قیام آبان ۹۸ جریان داشت، بالغ بر یک میلیارد دلار تخمین زده می‌شود.

به‌لحاظ فنی، مخالفان، مسدود کردن اینترنت را غیرعملی می‌دانند، از جمله آذری جهرمی، وزیر سابق ارتباطات رژیم، آن را اشتباهی سنگین و غیرمعقول خوانده و با اشاره به‌ اینترنت ماهواره‌یی که اکنون اوکراین را پوشش می‌دهد، می‌گوید: «تمام محدودیت‌های غیرمعقول بر اینترنت، بازاریابی مستقیم برای نسل آینده اینترنت‌های ماهواره‌یی است»(سایت حکومتی انتخاب ۸اسفند ۱۴۰۰).

صرف‌نظر از آن‌که در عصر ارتباطات، فصل محدودسازی و مسدودسازی به‌سر آمده و نمی‌توان به‌ مقابله با این تکنولوژی پرداخت»، تاریخ بر این‌گونه تلاش‌های مذبوحانهٔ دیکتاتورهای رو به‌سقوط برای متوقف ساختن یا کند کردن چرخ‌های تغییر و انقلاب خط بطلان کشیده است.