Het Nieuwe Testament presenteert twee verschillende beelden van Jezus. Het Evangelie van Johannes schildert Jezus af als een hemels wezen dat kort onder de mensen leefde voordat hij naar de hemel terugkeerde. Paulus daarentegen ziet Jezus als de universele verlosser waar de vroege christenen reikhalzend naar uitkeken.

De Synoptische Evangeliën (Marcus, Matteüs en Lucas) beelden een meer menselijke Jezus af, een timmerman uit Nazareth die met zijn familie in Galilea woonde. Het evangelie van Marcus, het vroegste, concentreert zich op de openbare bediening van Jezus en laat details over zijn geboorte, kindertijd en vroege volwassenheid weg. De leerstellingen en handelingen van Jezus, zoals genezing en exorcisme, werden gezien als tekenen van het naderende Koninkrijk van God.

Jezus' charismatische activiteiten en zijn boodschap van berouw en het komende Koninkrijk trokken veel volgelingen aan, waaronder de twaalf apostelen. Ondanks zijn grote invloed bleef Jezus' bediening grotendeels beperkt tot Galilea en nabijgelegen gebieden. Zijn leerstellingen benadrukten de spirituele betekenis van de Mozaïsche Wet en verschilden van de traditionele synagogale leerstellingen.

Jezus' daden, met name zijn reiniging van de Tempel in Jeruzalem, leidden tot zijn arrestatie en kruisiging door de Romeinse autoriteiten. Ondanks zijn dood bleef de invloed van Jezus bestaan via zijn discipelen, die in zijn naam bleven prediken en genezen, gelovend in zijn opstanding en voortdurende spirituele aanwezigheid.

Gebaseerd op: Geza Vermes, The Real Jesus, Then and Now. (c) 2009