De weg die naar God leidt, leidt dus ipso facto - en niet daarnaast - naar de mens; en de weg die naar de mens leidt, trekt ons terug naar rituele discipline en zelfopvoeding.
De grootsheid ervan ligt in de dagelijkse regelmaat. Hier is een passage waarin drie meningen worden gegeven: de tweede geeft aan op welke manier de eerste waar is, en de derde geeft de praktische voorwaarden van de tweede aan.
Ben Zoma zei: "Ik heb een vers gevonden dat de hele Tora bevat: "Luister o Israël, de Heer is onze God, de Heer is Eén".
Ben Nanus zei: "Ik heb een vers gevonden dat de hele Torah bevat: "Gij zult uw naaste liefhebben als uzelf".
Ben Pazi zei: "Ik heb een vers gevonden dat de hele Torah bevat: "Je zult een lam offeren in de ochtend en een ander in de schemering".
En Rabbi, hun meester, stond op en besloot: "De wet is volgens Ben Pazi."

De wet is inspanning. De dagelijkse trouw aan het rituele gebaar vereist een moed die kalmer, edeler en groter is dan die van de krijger.
We kennen de profetie van Balaam over Israël: "Zie, dit volk staat op als een luipaard, het staat op als een leeuw".
De talmoedist aarzelt niet om dit koninklijk ontwaken te koppelen aan de soevereine macht van een volk dat in staat is om het dagelijkse ritueel uit te voeren. De huivering van de luipaard die opstaat, maar niet opstaat onder het juk.
De wet is voor de Jood nooit een juk. Zij draagt haar eigen vreugde in zich, die een religieus leven en de hele Joodse mystiek voedt.