تصویب قطعنامه هشدار آژانس بین‌المللی انرژی اتمی و بر شمردن موارد متعدد نقضهای رژیم آخوندی، ایادی و سردمداران رژیم را از عواقب این قطعنامه و چشم‌انداز ارجاع پرونده رژیم به شورای امنیت ملل متحد سراسیمه و نگران کرده است. این وحشت هم‌چنین جنگ و دعوای باندهای رژیم و بحران درونی آن را تشدید کرده است. جلسه علنی مجلس ارتجاع در روز یکشنبه اول تیرماه صحنه بروز همزمان این وحشت‌زدگی و بالا‌گرفتن بحران درونی رژیم بود.



آه و ناله از مواضع کشورهای اروپایی
پاسدار قالیباف رئیس مجلس ارتجاع طی سخنانی نسبت به تصویب قطعنامه در آژانس واکنش نشان داد و «کشورهای اروپایی» را که آورنده این قطعنامه بودند با عباراتی چون «ماهیت غیرقابل اعتماد و خصمانه» و «خیانت‌آلود» مورد حمله قرار داد که چرا با این قطعنامه به‌خواست آمریکا تن دادند. او هم‌چنین اروپایی‌ها را به «‌فرافکنی و فرار به‌جلو» متهم کرد که چرا «کشورها را به‌رأی علیه نظام در شورای حکام واداشتند» و «نشان دادند در کینه‌ورزی با نظام دست‌کمی از آمریکا ندارند».

این اظهارات قالیباف اولاً ناامیدی نظام را از باز شدن کمترین روزنه‌یی برای تنفس از سوی اروپایی‌ها نشان می‌دهد، ثانیاً حمله‌یی است علیه روحانی که چرا به‌اروپاییها دل بسته و رابطه با آنها را تبلیغ می‌کند؟

بیش از ۲۴۰تن از اعضای مجلس رژیم در واکنش به قطعنامه شورای حکام، بیانیه‌یی منتشر کردند که در آن از دولت روحانی خواسته شده است که اجرای داوطلبانهٔ پروتکل الحاقی را متوقف و نظارتها را آفلاین نماید.



در این بیانیه آمده است: «سیاست فشار اروپایی برای به‌اصطلاح حفظ برجام نشان می‌دهد ۳کشور اروپایی انگلیس، فرانسه و آلمان از ابتدا... برجام را ابزاری برای فشار بر نظام برای تن‌دادن به درخواستهای غیراصولی خود تصور کرده‌اند».

ابراز کلافگی به‌خاطر قطعنامهٔ آژانس در اظهارات کارشناسان و مهره‌های هر دو باند نظام موج می‌زند. دلواپسان به‌دود و دم روی آورده‌اند و صحبت از اقدامات تلافی‌جویانه می‌کنند. اقدامات تلافی‌جویانه هم برای رژیم فقط با یک چیز ممکن است و آن‌هم خروج از NPT است. اقدامی که بیانگر قصد رژیم برا ی ساختن بمب اتمی است.



از این رو مهره‌ها و کارشناسان باند اصلاح‌طلبان هشدار می‌دهند که خروج از NPT مشکلات و فشارها را مضاعف می‌کند و بسیار خطرناک است چون می‌تواند باعث اجماع جهانی علیه نظام و ارجاع پرونده به‌شورای امنیت شود و حتی کار به‌جایی برسد که روسیه و چین هم نتوانند از نظام حمایت کنند. یکی از هشداردهندگان حسام‌الدین آشنا مشاور روحانی است که در توئیتی خطاب به دلواپسان نظام که می‌گویند از NPT خارج شویم نوشته است: «آیا شما و بزرگترهایتان فکر کرده‌اید بعد از خروج ایران از NPT، دیگر کشورها از جمله چین و روسیه چه می‌کنند؟ و پاسخ ایران به اقدامات احتمالی دیگران چه باید باشد؟» و جالب این‌که توئیش را با عبارت «با احترام، دلواپسان از نوعی دیگر» امضا کرده است.



برخی روزنامه‌های رژیم موضع اروپا را هشدار دهنده می‌دانند. روزنامه حکومتی همدلی در مقاله‌ای تحت عنوان «قطعنامه شورای حکام پیش‌زمینه‌ای برای تحریم تسلیحاتی ایران» می‌نویسد:

«این امر، بستر لازم را فراهم می‌کند که اگر ایران بار دیگر با آژانس همکاری نکرد، پرونده احتمالاً برای مرحله بعد به شورای امنیت برود. پیآمد تبلیغاتی و سیاسی‌اش این است که کار آمریکا از این به بعد آسان‌تر خواهد شد و دولت این کشور راحت‌تر می‌تواند مطالباتش علیه ایران را پیش ببرد. بنابراین راحت‌تر از قبل می‌تواند در شورای امنیت روی پرونده ایران متمرکز شود».



نیش و نوش اروپا برای رژیم
۳کشور اروپایی فرانسه، انگلستان و آلمان پس از قطعنامه شورای حکام آژانس بیانیه دیگری صادر کردند و در آن، خواستار تمدید تحریم‌های تسلیحاتی رژیم تا سال۲۰۲۳ شدند. این اقدام موج دیگری از حمله به‌اروپاییها را در درون نظام به‌دنبال داشت. البته روشن است که مقصود ۳کشور اروپایی، هم در مورد قطعنامهٔ توبیخ رژیم در آژانس و هم این بیانیه آن است که از انجام اقدامات جدی‌تر علیه رژیم جلوگیری کنند تا از مرگ نهایی برجام جلوگیری شود. با این حال یک نتیجهٔ روشن را می‌توان از همین اقدام اروپایی‌ها گرفت. و آن این‌که اگر آنها در تعادل با آمریکا دست بالا را داشتند، قطعاً در آژانس از وضعیت موجود دفاع می‌کردند و در مورد تحریم‌های تسلیحاتی هم قطعاً بر اجرای توافق برجام یعنی پایان این تحریم‌ها در مهرماه آینده تأکید می‌نمودند، این دو اقدام بیانگر این است که در نهایت، کشورهای اروپایی در عین تلاش برای حفظ برجام مجبور هستند دنباله‌رو سیاست آمریکا باشند. آمریکا هم از همین گامهای کوچک آنها که برای ممانعت از اقدامات شدیدتر طراحی می‌شود چندان ناراضی نیست، چون راه پیشبرد سیاست مورد نظر او را هموار می‌کنند.



باندهای مختلف رژیم در قبال این موضع اروپاییها واکنش‌های متفاوتی دارند. دلواپسان باند خامنه‌ای اروپا را لعن و نفرین می‌کنند و خواستار اقدامات تلافی‌جویانه هستند اما به‌نظر می‌رسد این بیشتر یک ژست و سرخ کردن صورت با سیلی است کما این‌که پاسدار قالیباف در سخنانش در مجلس به‌رغم هارت و پورت نسبت به اروپا اما تصریح کرد: «مذاکره با کشورهای اروپایی باید با حداکثر بی‌اعتمادی انجام شود».



روشن است که رژیم در نهایت انزوای بین‌المللی به هیچ‌وجه در موقعیتی نیست که بتواند به تهدیدهای خود عمل کند و رشته رابطه‌اش با اروپا را از این‌که هست باریکتر سازد. به این ترتیب رژیم هم‌چنان در بن‌بست است و ادامه مسیری که تا پیش از صدور قطعنامه آژانس می‌رفت، بهایی بسیار سنگین برایش دارد. آیا رژیم قادر است چنین بهایی که بازگشت همه قطعنامه‌های‌شورای امنیت یا به کار افتادن مکانیسم ماشه را در پی دارد بپردازد؟