W obrazach Michała Lukasiewicza, głównie o tematyce portretowej, najbardziej podoba mi się ukazanie pewnego klimatu. Wydaje się, że nie jest w nich istotny konkret, podobieństwo portretowe do modela, artysta za pomocą pędzla sięga po to, co jest skryte pod powierzchnią obrazu, wykracza poza wizualność, poza sam obraz. Uzyskany klimat, malowany z czułością, niemal oniryczny jest według mnie największą wartością jego sztuki. W tym wymiarze, Łukasiewicz stworzył to, co jest tak trudne do uzyskania na artystycznej drodze, zbudował swój własny styl, trudno bowiem pomylić jego malarstwo z twórczością innego artysty.