Obrazy Jakuba Różalskiego, jak mawiał Guillemme Apollinaire, są jakby wyjęte z epoki snów. To, co zawsze mnie porusza w sztuce, to przede wszystkim oryginalny pomysł, nowatorstwo. Ponadto obrazy Jakuba Różalskiego są bardzo literackie, są czymś na wzór migawek sennych przeniesionych z wielką pieczołowitością w obraz. Dodatkową zaletą jest ich narracyjny, a nawet nieco prowokacyjny charakter, bo każdy z obrazów miał jakiś element niejasności, domaga się interpretacji. Szczególnie cykl obrazów zatytułowany „1920+” poświęcony Bitwie Warszawskiej i wojnie polsko-bolszewickiej jest intrygujący, bo odnosi się do konkretnych wydarzeń z historii Polski, ale artysta miesza jak w tyglu alchemika realizm z alternatywną wizją przeszłości, a przez to budzi metaforyczny niepokój.