در چهل سال گذشته، بسیاری از قهرمانان ملی ایران ترک وطن کرده‌اند؛ ورزشکارانی که حقوقشان پایمال شد یا حاضر به پذیرش فشار روانی دستگاه تبلیغاتی جمهوری اسلامی نشدند و از شرکت در مسابقات سر باز زدند.
از المپیک تابستانی ۱۹۴۸ لندن تا المپیک تابستانی ۱۹۷۶ مونترال، ورزشکاران زیادی در سراسر جهان درخواست پناهندگی کرده‌اند و دیگر به کشور خود بازنگشته‌اند.
ماری پرووازینکووا، اهل کشور چکسلواکی و رئیس فدراسیون بین‌المللی ژیمناستیک، اولین شخصیت ورزشی مشهوری بود که در مسابقات المپیک درخواست پناهندگی کرد.
در المپیک تابستانی ۱۹۵۶ ملبورن هم از ۸۳ ورزشکار مجار که در این رویداد ورزشی شرکت کردند، فقط ۳۸ نفر به مجارستان بازگشتند.
اما بزرگ‌ترین موج پناهندگی ورزشکاران در دوران حکومت اتحاد جماهیر شوروی اتفاق افتاد که حکومت از ورزش به‌عنوان ابزاری برای پروپاگاندای رسانه‌ای و ایجاد مشروعیت جهانی استفاده کرد و ورزشکاران حاضر نشدند در این بازی سیاسی شرکت کنند و راهی جز تغییر تابعیت نداشتند.
دلایل گوناگونی عامل مهاجرت و پناهندگی ورزشکاران ایرانی در سال‌های اخیر بوده است، از محدودیت‌های اجتماعی گرفته تا رانت‌ها و بی‌عدالتی‌ها. اما در چند سال گذشته، یکی از مهم‌ترین عوامل پناهندگی ورزشکاران ایرانی اجبار آن‌ها به باخت یا تمارض برای جلوگیری از رویارویی با ورزشکاران اسرائیلی است.
هرچند این موضوع تازگی ندارد، با اعلام علنی ورزشکارانی که از ایران گریخته‌اند و تاب رعایت این قانون نانوشته را نداشته‌اند، بیشتر به چشم می‌آید.