We lezen in Hebreeën 9, vers 22: "Zonder het vergieten van bloed vindt er geen vergeving plaats." Dit lijkt aan te sluiten bij een tekst uit Leviticus 17, vers 11: "Het is het bloed dat een verzoening bewerkt voor uw zielen." Je zou daaruit de theologische conclusie kunnen trekken: als er geen bloedig offer is, dan is er ook geen verzoening. Dus kan vanuit de christelijke theologie worden gezegd dat het vasten en het oprechte berouw op Jom Kippoer, de Grote Verzoendag, geen enkele zekerheid geeft dat zonden vergeven zijn. God kan alleen maar een bloedig offer accepteren voor de verzoening van de zonden. [...]

Al met al is er voldoende aanwijzing om te zeggen dat het vergieten van bloed niet essentieel was voor het bereiken van verzoening met God. De offers van dieren bovendien waren voorgeschreven voor onopzettelijke zonden. Zo vinden we in een aantal plaatsen in Leviticus, hoofdstuk 4 vers 2, 13 en 22 en hoofdstuk 5 vers 5 en 15. Er is maar één enkele uitzondering waar we vinden dat een bloedig offer noodzakelijk is voor een zonde die opzettelijk is begaan. En dat is de zonde van het zweren van een valse eed om jezelf vrij te pleiten van de beschuldiging dat je een diefstal had gepleegd. In Leviticus 5:24-26 vinden we dat. Het enige voorbeeld van een bloedig offer dat nodig was om verzoening tot stand te brengen voor een opzettelijke zonde.

De opzettelijke zondaar die verzoening zocht, had geen ander middel dan rechtstreeks tot God te bidden en een berouwvol hart te laten zien. Het is duidelijk uit het hele Oude Testament dat zonde wordt verzoend door oprecht berouw en gebed, en een zondaar die deze vereisten had vervuld, mag dan ook verwachten dat de Heere zijn zonde zou vergeven en hem weer zou opnemen in de gemeenschap met God. Want God eist uiteindelijk wat we vinden in Micha 6:8, en God vraagt daarom van de zondaar: keer naar mij terug en ik zal naar jou terugkeren, zo lezen we in Zacharia 1:3.